تحصیل نمود. نجاشی او را از شخصیتهای برجسته شیعیان دوازده‌امامی می‌داند، اما با این حال یادآور شده که او در بسیاری از موارد، از راویان ضعیف روایت نقل کرده است.۱
تألیفات او را بیش از دویست عنوان برشمرده‌اند که بیشتر آنها فقهی هستند.۲ از این مجموعه عظیم، تنها جزء ناقصی از تفسیر او باقی مانده است. نسخه‌بردار این کتاب برای مختصر نمودن آن، اسناد کتاب را حذف و روایات آن را مرسل کرده است. این کتاب از مصادر مهم تفسیر مأثور و قابل توجه مفسران و محدثان بعد از خود بوده است. اگرچه در برخی از موارد، از دقت لازم برخوردار نیست، زیرا با نقل از راویان ضعیف، متونی شاذ و غیر قابل قبول را بدان وارد کرده است.
9. ابوعمرو کَشی (متوفای نیمه اول قرن چهارم)
او از دانشوران خراسانی (سمرقند) است. شاگرد عیاشی و استاد محدثانی بزرگ چون ابن‌قولویه و تَلَّعُکبَری است. کتاب رجال او معروف بوده است. شیخ طوسی گزیده‌ای از این کتاب را عرضه کرده که تا‌کنون نيز باقی مانده و عنوان اختیار معرفة الرجال۳ را یافته است. در این مجموعه، راویان شیعی بر حسب طبقه مرتب شده‌اند و روایاتی در شناخت، ستايش و یا نكوهش آنها نقل شده است.
10. علی بن حسین مسعودی (متوفای نیمه اول قرن چهارم)
از مشهورترین نویسندگان سده چهارم هجری است. آزادمنشی او در نقل گزارشهای تاریخی، بر شهرت او افزوده است. اگرچه درباره شخصیت و عقاید او اختلاف نظر وجود دارد زیرا شخصی دیگر نیز با همین نام برخی کتابهای تاریخی را نگاشته است که مشهورترین آن کتاب مُروج الذهب است. مؤلف کتاب إثبات الوصیه نیز همین نام و عنوان را دارا است. با وجود آنکه هر دو کتاب در حدود سالهای 332
