4. برخورد شدید با نقل احادیث ضعیف
گونه مواجهه عالمان قم با راویان ضعیف و روایات آنان مشهور است. اخراج برخی از راویان مشهور و صاحب کتاب از قم، تنها به این دلیل صورت گرفت که آنان از احادیث ضعیف روایات زیادی نقل کرده بودند. احمد بن محمد بن خالد برقی، صاحب کتاب محاسن، به دستور هم‌نام خود، احمد بن محمد بن عیسی، تنها به همین دلیل از قم اخراج شده است.۱
برخوردی چنین شدید و غیرمتعارف نشان‌دهنده رواج فرهنگ نقل حدیث از افراد معتمد و ثقه در قم است.
محمد بن حسن بن ولید، استاد شیخ صدوق، نیز برخوردی مشابه با راویان ضعیف داشته است. او افراد چندی از جمله راویان موجود در کتاب نوادر الحکمه را تضعيف و روایات این گروه را غیرمعتبر شمرده است. او همچنين با آن که همه کتابهای محمد بن حسن صفّار را نقل کرده، اما کتاب بصائر الدرجات او را نقل نکرده و گویی نسبت به آن بی‌اعتماد بوده است.۲
نکته مهم آن است که مدرسه قم در تمامی دورانها برخوردی این‌چنین نداشته است و راویانی همچون سَیّاری که فردی حديث‌ساز و دروغ‌پرداز بوده است، نیز در راویان قم به چشم می‌آیند، همچنین در میان استادان حدیثی شیخ صدوق راویان توثیق‌نشده فراوانی وجود دارند که در مقایسه با استادان حدیثی شیخ مفید بسیار بیشتر می‌نمایند. بنابراين اگرچه برخی از زمانها حضور راويان ضعيف در قم سخت بوده است، ولی در اوقات ديگر نقل از راويان ضعيف به خصوص اگر در شهر ديگری ساکن بودند امری عادی به شمار می‌رفته است.
5. مبارزه با متون غلوآميز
آنچه مدرسه حديثی قم را شهره ساخته و آوازه آن را در آفاق پراکنده برخورد شديد و نسبتاً بدون مسامحه عالمان قم در برابر خطر غاليان و تفکر غاليانه بود. تعريف تقریباً خاص قميها از غلو، موجب رواج گستره مفهوم و در بر گرفتن افرادی
