1.. یوحنّا بن ماسویه، نژادش سریانی و مذهبش نصرانی بود. هارون الرشید، او را مأمور کرد تا کتاب‌‌های کهن پزشکی را که در شهرهای انقره، عموریه و دیگر بلاد روم وجود داشت و بر اثر استیلای مسلمانان بر آنها به دست آمده بود، به عربی ترجمه کند. به همین منظور، منصب «امین دار الترجمه» را به او واگذار کرد. یوحنّا در دوران خلافت هارون الرشید، امین، مأمون و متوکّل عبّاسی همچنان در این منصب باقی بود. حنین بن اسحاق، شاگرد او بود. فوت او در سامرا به سال ۲۴۳ق، اتفاق افتاده است. آثاری از او در دانش پزشکی بر جای مانده است که از آنها کتاب الأدویة، کتاب الأغذیة و کتاب الفصد و الحجامة است. (تاریخ الأدب العربی، ج۳و ۴، ص۲۶۴).

2.. جبرئیل بن بختیشوع، سومین پزشک نامدار دودمان عبّاسی و متخصّص طبّ یونانی است. جعفر برمکی، وی را بعد از درگذشت پدرش بختیشوع به نزد خلیفه هارون برد و از آن پس، پزشک خاص خلیفه هارون الرشید گردید و در دربار او مقامی بس ارجمند یافت و از جانب او ریاست پزشکان بغداد را عهده‌‌دار شد. وی در این سِمَت در زمان امین باقی بود تا این که در خلافت مأمون در سال ۲۱۳ق، بدرود زندگانی گفت. از جمله تألیفات او کتاب الروضه الطبیة است (طبقات ا لأطباء، ص۱۳۷-۱۳۸).

3.. صالح بن بهله هندی، از پزشکان برجسته و آگاه به شیوه‌‌های طبّ هندی است. گویند وسعت آگاهی او از طبّ هندی به اندازه‌‌ای بود که جبرئیل بن بختیشوع از طب یونانی می‌‌دانست. در ایام خلافت هارون الرشید در بغداد به سر می‌‌برده است. ابن ابی اصیبعه در عیون الأنباء، حکایت عجیب و شنیدنی‌‌ای را از او در بارۀ درمان ابراهیم بن صالح، پسرعموی هارون الرشید پس از غسل و کفنش آورده است (عیون الأنباء، ص۴۳۷-۴۳۹).