که نمونه‌های استنادی ایشان بر تشویق و ترغیب پیامبر به پیروی از سنت دلالت دارد.^۱ لکن باید افزود که روایات نبوی به تنهایی نمی‌‌تواند دلیل بر حجیت سنّت باشد؛ زیرا مستلزم دور و توقّف حجیت سنت بر سنت خواهد شد؛ علاوه بر آن که در کنار ادله نقلی، ادله عقلی _ که از فلسفه رسالت و نبوّت بهره می‌گیرد _ نیز وجود دارد که می‌توان برای اثبات حجیّت سنت بدان استناد نمود.^۲

کتابت حدیث

چگونگی تدوین و نگارش حدیث، از جمله موضوعات مهمی است که با همه پُر برگ و باری نگاشته‌هایش، زوایای مبهم و نکات ناگفته بسیار دارد. در این میان، علامه عسکری با تأکید بر مصادر مهم اهل سنت و تحلیل روایات آنان، به یکی از مهم‌ترین مسائل آن، یعنی مخالفت با نگارش حدیث، پرداخته و آن را در مکتب خلفا مورد نقد و بررسی قرار داده است.

آغاز مخالفت با نگارش حدیث

علامه عسکری هم‌سخن با محدثان عامه بر این باور بود که سنت پیامبر صلی الله علیه و آله تا پایان قرن اول هجری تدوین نگردید،^۳ اما پیروان مكتب اهل‌بیت علیهم السلام فعالیت‌های زیادی را در انتشار احادیث نبوی انجام داده بودند.^۴ به عقیده ایشان، با آن که زمزمه‌های مخالفت با نگارش حدیث در آخرین ساعات حیات پیامبر شکل گرفت، اما آغاز این مخالفت به مدت‌ها پیش از وفات پیامبر باز می‌گشت.^۵ این در حالی است که به اعتقاد بعضی از محققان، دوران خلافت ابوبکر آغاز منع تدوین حدیث بوده است.^۶ البته باید افزود كه سیاست منع تدوین سنت در حیات پیامبر صلی الله علیه و آله نیز به صورت غیر مستقیم دنبال می‌گردید و شماری از مخالفان نگارش حدیث آشکارا مخالفت خود را با كتابت احادیث نبوی ابراز می‌داشتند.^۷ از این رو، به نظر می‌رسد كه شکل‌گیری و آغاز این جریان را باید در دوران