حیات پیامبر صلی الله علیه و آله جست و جو کرد. علامه عسکری، بر خلاف برخی از نواندیشان اهل سنت _ که نهی خلفا از کتابت حدیث را مقطعی و محدود به حوزه «كتابت» حدیث شمرده‌اند-^۱ این مخالفت را عام و ناظر به نقل و «روایت» حدیث نیز می‌دانست.^۲

نقش خلفا در نشر اسرائیلیات

از نگاه علامه عسکری، سیاست خلفا در منع کتابت حدیث، دقیقاً همراه و همگام
با سیاست نشر اسرائیلیات بود و آنان به همان شدتی که از نشر احادیث پیامبر صلی الله علیه و آله جلوگیری می‌کردند، به افرادی چون «تمیم داری» و «کعب احبار» میدان دادند که هر چه می‌خواهند بگویند:
عمر در هر هفته یك ساعت سخنرانی پیش از نماز جمعه را در مسجد پیغمبر صلی الله علیه و آله به تمیم داری اختصاص داد که عثمان در دوران خلافتش این مدت را به دو ساعت و در دو روز هفته افزایش داد! و کعب احبار نیز مرجع علمی خلفایی چون عمر، عثمان و معاویه بود که از او در باره مبدأ آفرینش و رویدادهای قیامت و حتی تفسیر قرآن سؤال می‌كردند.^۳.
شاید به دلیل همین رابطه نزدیک خلیفه دوم با یهودی ‌زادگان مدینه بود^۴ که بعضی از محققان، سیاست توقیف تدوین حدیث را نظریه‌ای یهودی دانسته‌اند که مکتب خلفا آن را فرا گرفته و در جامعه اسلامی رواج داد.^۵

خاستگاه احادیث منع کتابت

مخالفان نگارش حدیث برای آن که به باور خود مشروعیت بخشند، به روایاتی استناد نمودند که نشانگر مخالفت پیامبر صلی الله علیه و آله با کتابت حدیث است.^۶ این در حالی است که نصوص فراوانی وجود دارد که نشان می‌دهد رسول خدا صلی الله علیه و آله به ثبت و ضبط گفتار خود اهتمام می‌ورزید.^۷ اما نکته قابلِ تأمل، آن که هیچ یک از این روایات، به طلایه‌داران