بود: آقایی دید کسی مسجد را نجس می‌کند. دستور داد او را بیرون کردند. خواب دید که: این شخص را بیرون نکن! فردا دوباره دستور داد او را بیرون کردند. مجدّداً خواب دید که: او را بیرون نکن! بار سوم هم دستور داد او را بیرون کنید. این بار، آن شخص در خواب به او گفت: مگر نگفتم او را بیرون نکن؟! به وی گفت: مگر تو که هستی؟ گفت: من صاحب الزمانم. گفت: پدرْ فلان شده!‌ تو شیطانی.¹
بنا بر این، برای پیشگیری از خطر افراط‌گرایی در نقل کرامات، در نظر گرفتن معیارهای یاد شده، ضروری است.
سخن آخر این که کرامات پیامبر صلی الله علیه و‌آله و اهل بیت علیهم السلام و خوارق عاداتی که از پیروان راستین آن‌ها در دوران غیبت امام عصرعجل الله تعالی فرجه صادر می‌شود، ‌روزنه‌ای است به عالم غیب، که ثبت و ضبط و نقل آن‌ها، در کنار براهین عقلی، می‌تواند نقش مؤثری در تحکیم باورهای دینی و گسترش ارزش‌های اخلاقی و عملی ایفا نماید، ‌مشروط به در نظر گرفتن معیارهای یاد شده و اجتناب از افراط و تفریط.
امیدوارم، این مجموعه، گام کوچکی در راه این هدف بزرگ باشد.
ربّنا تقبل منا انک أنت السمیع العلیم
محمّد محمّدی ری‌شهری
2۵/12/1390
22 ربیع الثانی 1۴33
مکّه مکرّمه

هر گاه خواستی خِرد کسی را در یک نشستْ بیازمایی، در لا به لای سخنت به امری مُحال، اشاره کن، اگر انکار کرد، خردمند است و اگر تصدیق کرد، احمق است.
هر چند کرامات اولیای الهی، خَرق عادت است، امّا خَرق عادت نمی‌تواند بر خلاف موازین عقلی و منطقی باشد. بر این اساس، گزارش‌های نامعقولی که سند آن‌ها صحیح است، حاکی از اشتباه و کج‌فهمی گزارش‌دهنده‌ اند. همچنین ادّعاهایی که با موازین عقلی و علمی، ناسازگارند، هر چند مدّعی آن‌ها ظاهر الصلاح باشد، قابل قبول نیستند و کسانی که این گزارش‌ها و ادّعاها را می‌پذیرند، ساده‌لوح و به تعبیر حدیث بالا، احمق‌ اند.
آیة الله بهجت در توصیف نمونه این حماقت‌ها فرمود:
می‌گوید: «نوشته‌ای گذاشتم در ضریح که: از من راضی هستید یا نه؟» و فردا می‌آید و می‌بیند جواب آمده که: «از تو راضی هستم!».
چه نیاز به این حرف‌ها هست؟! یکی می‌آید آن نامه را بر می‌دارد و جوابی می‌نویسد! ¹

سه. انطباق با کتاب و سنّت

سومین معیار جداسازی کرامات از خرافات، انطباق و یا عدم انطباق کشف و کرامات نقل شده، با محکماتِ کتاب و سنّت است. آیة الله بهجت در این باره فرمودند:
ما معیار داریم: ‌قرآن، معیار است: ما خالَفَ القُرآنَ فَاضْرِبُوهُ عَلَی الْجِدارِ! ² آقای [سیّد زین العابدین] مقیمی، یکی از نمایندگان مجلس زمان رضا شاه _ که اهل محلّ ما³ بود _ [در ارتباط با مسئله‌ای] در مجلس گفته