گفته می‌شود، نبود؛ بلکه دارای محتوایی خوب و حاوی مباحثی ارزشمند بود که شایسته توجه است، به ویژه آنچه به این حدیث شریف نبوی مربوط است:
پیامبر خدا صلی الله علیه و‌آله فرمود: زود باشد که امت‌ها بر شما یورش آورند، همانند یورش آوردن گرسنگان به ظرف غذا.
یکی از آن میان گفت: آیا به خاطر اندکی جمعیت ماست؟
فرمود: نه! بلکه شما زیادید؛ اما چونان کف و خاشاک روی سیلاب هستید. خداوند، هیبت و شکوه شما را از دل‌های دشمنانتان می‌برد، و در دل شما وهن ایجاد می‌کند.
یکی از آن میان گفت: ای رسول خدا! وهن چیست؟
فرمود: دنیا‌دوستی و ناخشنودی از مرگ.۱
این رهنمود پیامبر صلی الله علیه و‌آله، در حقیقت، اشاره به راز عقب‌ماندگی جوامع اسلامی و دلیل سلطه بیگانگان بر آن‌ها در دوران ماست.
به هر حال، گفتار شما در آن شب، دلیل دیگری است بر شایستگی‌هایی که شما بِحَمدِ الله به آن‌ها آراسته‌اید؛ شخصیت اصیل فرهنگی با نگاهی نو و روشن! و همین، به من انگیزه داد که نکته‌هایی را درباره حدیث دیگری از پیامبر صلی الله علیه و‌آله که در سخنان شما بود، ابراز نمایم، و آن، حدیث ثقلین است:
من در میان شما دو چیز گران‌بها می‌گذارم: کتاب خدا و سنّتم.
پیش از هر چیز، بایسته یادآوری است که تمسّک به سنّت رسول خدا، از واجباتی است که قرآن کریم، بارها در آیاتی مورد تأکید قرار داده و فرموده است:
هر کس از رسول، تبعیت کند، از خدا تبعیت کرده است (نساء / ۸۰).
هر چه رسول خدا به شما داد، بگیرید، و از هر چه نهیتان کرد، خودداری کنید (حشر / ۷).
