هستند. اگر با من کار دارید، من حاضرم؛ ولی اینها مهمان هستند و تا نیم ساعت دیگر می‌روند. ولی آنها اعتنایی نمی‌کنند و همه آنها را می‌کشند.
خلیل طهماسبی، قاتل رزم آرا نبود
امام خمینی قدس سره؟ فرمودند: من پیش آقای کاشانی۱ بودم. آقای کاشانی گفتند: «ما می‌دانیم که رزم آرا را، استاد خلیل نجّار طهماسبی نکشت. او به سوی رزم آرا شلیک کرد، ولی تیر او به وی اصابت نکرد. یکی از دو محافظی که پشت سرش بودند، او را کشتند؛ چون تیر از پشت سرش به او اصابت کرده بود. اگر تیر خلیل طهماسبی به رزم‌آرا اصابت کرده بود باید از جلو مورد اصابت قرار می‌گرفت؛ چون خلیل طهماسبی از روی بلندیِ وسط مسجد، و از روبه‌رو، به او شلیک کرده بود».۲
آقای کاشانی می‌گفت: «ما برای این که رُعبی در دل شاه ایجاد کنیم، مصلحت دیدیم که این قتل را به خودمان _ یعنی به فدائیان اسلام _ نسبت بدهیم و بگوییم ما خلیل طهماسبی را فرستادیم رزم‌آرا را ترور کند».
تحلیلی متفاوت درباره شهادت شیخ فضل الله
آیة الله حاج آقا مرتضی تهرانی تعریف کردند که: پدرم (آیة الله حاج میرزا عبدالعلی تهرانی) از کوچه‌ای که منزل سید عبدالله بهبهانی در آن قرار داشت، عبور نمی‌کرد! زیرا مواضع او و سید محمد طباطبایی را موجب شهادت شیخ فضل الله نوری می‌دانست.
شیخ فضل الله تا شش ماه با جریان مشروطیت همراه بود؛ ولی پس از آن که متوجه شد که طرفداران مشروطیت می‌خواهند با سوء استفاده از این نام، نقشه‌های خود را پیاده کنند، به مخالفت با آن برخاست و اصرار داشت که باید کلمه «مشروعه» به آن افزوده شود.
