مطهّر بتوانند شما را دفن کنند. جناب آقای واعظ طبسی (تولیت حرم مطهر رضوی) هم بر این مسئله اصرار دارند.
میرزا در همان حال بیماری کمی برآشفتند و فرمودند: من مقلّد کسی نیستم. خودم درک دارم و می‌فهمم. به همین شکلی که گفته‌ام عمل شود.
من وقتی برآشفته شدن میرزا را دیدم، از گفته خود پشیمان شدم.
موقع خداحافظی به میرزا عرض کردم: من تاکنون به دلیل این‌که اجازه نمی‌دادید، دست شما را نبوسیده‌ام. دوست ‌دارم هم‌اکنون به من این اجازه را بدهید!
ایشان با لبخند ملیحی فرمودند: این بار هم اجازه نمی‌دهم.
من هم گفتم چشم! و خداحافظی کردم.
چند روز بعد، میرزا جواد آقا به رحمت ایزدی پیوستند. مردم مشهد، علما و بزرگان، همه برای تجلیل و تشییع، گرد هم آمدند. در جلسه‌ای با حضور حضرات آیات: فلسفی، مروارید و فرزند آن مرحوم (به نام حاج اکبر آقا)، آقای مروارید فرمودند: با توجه به وصیت ایشان خوب است در قبرستان کوه‌سنگی دفن شوند.
حاج اکبرآقا گفتند: قبرستان کوه‌سنگی، قبرستانی خصوصی است و آنجا نباید دفن شوند. [چون بر خلاف روش و خواست ایشان است].
بالاخره قرار بر این شد که ایشان را در بهشت رضا دفن کنند.
یکی از علاقه‌مندان به مرحوم میرزا رفته بود یک عِماری^۱ دست کرده بود تا میرزا را داخل آن گذاشته و تشییع کنند. پسر مرحوم میرزا مخالفت می‌کرد و می‌گفت: تابوت هم باید مثل تابوتی باشد که عموم مردم را در آن حمل می‌کنند.
سازنده تابوت هم به شدت اصرار می‌کرد و حاج اکبرآقا هم اجازه نمی‌داد. قرار شد موضوع را از آقای [آیة الله میرزا علی آقا] فلسفی بپرسیم و هر چه ایشان فرمودند عمل کنیم. به اتفاق، خدمت آقای فلسفی مطلب را مطرح کردیم. ایشان از حاج اکبرآقا پرسیدند: آیا مرحوم میرزا در وصیت‌نامه خود، چیزی در این باره نوشته‌اند؟
پاسخ داد: نه.
فرمودند: آیا به شما به صورت خصوصی وصیت کرده‌اند؟
گفت: نه.
فرمودند: پس شما تکلیف ندارید.
بنا بر این، مشکل، مرتفع شد و با همان عماری تشییع شدند.
از نکات دیگری که فرزندان مرحوم میرزا به من می‌گفتند، این بود که میرزا فرموده بود: اگر من در جبهه شهید شدم، همان جا برای من قبری بکَنید و مرا در آن دفن کنید. برای من یک جلسه فاتحه هم بیشتر نگیرید و... .