الف ـ تخصّص

نخستين شرط در انتخاب كارگزار ، تخصّص و توانمندى او در انجام دادن كارى است كه به او واگذار مى شود . در قرآن ، اين شرط با اين تعبير آمده است:
«إِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَئجَرْتَ الْقَوِىُّ الْأَمِينُ.^۱
[او] بهترين كسى است كه استخدام مى كنى . نيرومند و امانتدار است» .
با هيچ عذرى نمى توان اين شرط اساسى را بويژه در واگذارى كارهاى مربوط به عامّه مردم ، ناديده گرفت ؛ چرا كه به فرموده امام على عليه السلام :
آفَةُ الأَعمالِ عَجزُ العُمّالِ .^۲
آفت كارها ، ناتوانى كارگزاران است .

ب ـ تعهّد

تخصّص بدون «تعهّد» ، كارساز نيست . در قرآن ، اين شرط با تعبير امانتدارىِ اجير ، ذكر شده است:
«إِنَّ خَيْرَ مَنِ اسْتَئجَرْتَ الْقَوِىُّ الْأَمِينُ .
[او] بهترين كسى است كه استخدام مى كنى ، نيرومند و امانتدار است» .
متخصّص ، اگر امانتدار نباشد ، نه تنها به كارفرما خيانت مى كند ، بلكه در پُست هاى حسّاس ، چه بسا كشورى را بر باد مى دهد.

ج ـ تعيين اُجرت

در احاديث بسيارى ، تأكيد شده كه بدون تعيين اجرت ، اجيرى به كار گمارده نشود تا علاوه بر پيشگيرى از اختلاف و مشاجره ميان كارگر و كارفرما ، زمينه براى تقويت