۱۷۰.امام صادق عليه السلام :خداوند عز و جل پيامبرش را تربيت كرد و نيكو تربيتش كرد و چون ادب و تربيتِ او را به كمال رساند ، فرمود : «همانا تو داراى خويى والا هستى» .
آن گاه ، كار دين و امّت را به او واگذار كرد تا بندگان او را تربيت و اداره كند . پس فرمود : «آنچه را كه پيامبر به شما فرمود ، به كار گيريد و از آنچه شما را از آن نهى كرد ، باز ايستيد» . پيامبر خدا ، هدايتْ شده و توفيقْ يافته بود و به وسيله «روح القُدُس» ^۱ تأييد و كمك مى شد . در هيچ امرى از امور اداره مردم ، دچار لغزش و خطا نمى شد ؛ چرا كه آراسته به آداب الهى بود.

۱۷۱.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :بيمارى ، تازيانه خدا در روى زمين است و با آن ، بندگانش را تأديب [و تنبيه] مى كند.

۱۷۲.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :بلا براى ستمگر ، مايه ادب است.

۱۷۳.امام حسين عليه السلام :بار خدايا! با نيكى كردنت [به من] ، مرا به دام عذابت مكشان ، ^۲ و با بلا ، ادبم نفرما.

۱۷۴.امام زين العابدين عليه السلامـ در دعاى سحر ـ :معبود من! مرا با كيفرت ادب مفرما ، و با حيله ات ، با من مكر مكن.

۱۷۵.امام باقر عليه السلامـ در بيان داستان يعقوب عليه السلام ـ :چون پسران يعقوب ، با نامه او از نزد وى ره سپار مصر شدند ، جبرئيل عليه السلام بر يعقوب عليه السلام فرود آمد و گفت : «اى يعقوب!
پروردگارت به تو مى فرمايد : چه كسى تو را به آن گرفتارى هايى كه براى عزير مصر نوشتى ، دچار گردانيد؟» .
يعقوب عليه السلام گفت : تو مرا به آنها دچار ساختى تا بدين وسيله ، مرا مجازات و ادب كنى.
خداوند فرمود : «پس آيا هيچ كسى جز من ، مى تواند آن گرفتارى ها را از تو دور كند؟» .
يعقوب عليه السلام گفت : بار الها ، نه!
خداوند ـ تبارك و تعالى ـ فرمود : « ... اى يعقوب! من يوسف و برادرش را به تو بر مى گردانم ، و مال و گوشت و خونِ از دست رفته ات را به تو باز مى دهم ، و بينايى ات را به تو بر مى گردانم ، و پشتت را راست مى كنم . خوش باش و شاد . اين كارها كه با تو كردم ، براى تأديب تو بود . پس ادبم را بپذير» .