_ که در آن، کار مستمر، شاد کردن دل مؤمن، دعا، حمد و ستایش الهی را از محبوب‏‏ترین امور در پیشگاه خداوند معرفی می‎کند _ ظهور می‏‏یابد.

بررسی

پیش از هر سخنی باید به موضوعات این احادیث نظر افکند:
روایاتی که تداوم و استمرار کار را محبوب‎ترین کردار بیان می‎کند، به جهت عام بودن لفظ، با سایر اعمال سازگار بوده و در واقع، در صدد تحکیم پایه‎های هر نوع عمل نیکو برآمده است. بدین ترتیب، با تشویق و تحریص مؤمنین به مداومت بر کارهای حسنه، به آنان معیاری می‏‏دهد که رفتار خوب را از خوب‏‏تر متمایز سازند. بنا بر این، می‏‏توان هر یک از کردارهای نیکو را بر آن تطبیق نمود. بدین ترتیب، نفس هر عملی به هر نسبت که خوب باشد، تداوم آن، بهتر خواهد بود. ملاک تشویق به انجام دائمی و مستمر یک کار را شاید بتوان در فوایدی که بر آن مترتب است، جست و جو نمود که از آن جمله است، ملکه شدن آن رفتار برای فرد^۱ تا مبادا به هر بهانه‎ای عمل خیر به دست فراموشی و غفلت سپرده شود.
روایاتی که ما را به شاد کردن دل مؤمن فرا می‏‏خوانند، اغلب به موضوعات اجتماعی و تربیتی مربوط‌اند؛ زیرا محبوبیت کمک رسانی به دیگران که در نتیجه از حجم گرفتاری‎ها و مشکلات تا حدودی می‏‏کاهد، در حیطه کارهای اجتماعی و ایجاد هم بستگی میان مردم قرار دارد که مؤید آن، در روایات فراوان دیگری نیز یافت می‎شود؛ از جمله اخباری که با عنوان «احب الخلق الی الله»^۲ آمده و محبوب‎ترین مردم را، سودرسان‎ترین آنان به دیگران، توصیف می‏‏کنند.
شایان ذکر است که برخی از احادیث، به مرتبه این عمل هم اشاره داشته و آن را پس از انجام واجبات^۳ یا پس از ایمان به خدا،^۴ «افضل الاعمال» توصیف نموده‌اند. از نگاه دین،