1. نقل کامل کلام: چه بسا ابن اثير و مشايخ او، کلامی را از اين دو کتاب ناقص نقل کردهاند که محقق کتاب، علّوش، در نقل کامل آن کلام فايدهای ديده است. بنا بر این، تتمه کلام را در حاشيه افزوده است ۱.
2. بيان کلام بدون تلخيص: فراوان اتفاق افتاده است که اصل عبارت در کلام ابن اثير خلاصه شده است که اين تلخيص سبب اختلال در فهم مقصود شده، و بدين سبب، محقق اصل تعبير را بدون تغيير نقل کرده است ۲.
3. آوردن معنای ترجيحی: ابو عبيد يا ابن قتيبه گاه معنایی را ترجيح دادهند که ابن اثير و مشايخ وی آن را نياوردهاند و علّوش آن را بيان کرده است ۳.
۴. بيان قایل اولی کلام: ابو عبيد و ابن قتيبه کلمات خود را به بزرگان پيش از خود، مانند اصمعی، ابو عبيده، معمر، شيبانی و فراء نسبت دادهاند؛ ولی ابن اثير و اساتيد او نام ايشان را ذکر نکرداند، که محقق آنها را نام برده است ۴.
۵. جدا کردن عبارات: بسيار میشود که ابن اثير و اساتيد او کلامی را در کلام ديگر وارد کردهاند که باعث اشتباه يا التباس میشود و علّوش هر يک از اين کلمات را از يکديگر جدا کرده است ۵.
۶. ذکر الفاظ وانهاده شده در ماده آن: از آنجا که شيوه ابوعبيد و ابن قتيبه، الفبایی نبوده، ابناثير، اصفهانی و هروی الفاظ بسياری را وانهادهاند که در الجامع في غريب الحديث اين الفاظ در جای خود ذکر شده است ۶.
7. آوردن نام قایل حديث يا آغاز آن يا داستان مربوط به آن: ابن اثير و اساتيد وی، غالباً قایل حديث يا آغاز آن يا داستانی را که از آن سبب ورود حديث فهميده میشود، حذف کردهاند که علّوش در حاشيه به اين موارد اشاره میکند ۷.
8. بيان تصرف فعل: در موارد بسياری ابن اثير، به پيروی از هروی و اصفهانی، از آوردن حالت صرفی فعل يا ضبط آن غفلت کرده است؛ با این که ابن قتيبه و ابو عبيد اين موارد را ذکر کردهاند. محقق اين موردها را در حاشيه اضافه کرده است.
9. نقل مطالب فقهی: در غريب الحديثهای ابوعبيد و ابن قتيبه نقلهای فقهی بسياری وجود داشته که هروی و اصفهانی و به تبع آنان، ابناثير، از نقل آنها خودداری کرده است؛ ولی در اين کتاب اين مباحث افزوده شده است.
10. احاديث مشابه: ابو عبيد و ابن قتيبه، برای شرح حديث از حديث مشابه مدد گرفتهاند؛ هر چند اين حديث به واژه مورد بحث ارتباطی ندشته، بلکه فقط برای بيان حديث از حديث مشابه
