پیامبر صلی الله علیه وآله است. در ضمن، پیامبر صلی الله علیه وآله بسیاری از شب‌ها این حالت عرفانی را داشتند، اما معراج در شبی معین رخ داد.^۱ از طرفی، این نظریه با آیه (سُبْحَانَ الَّذِی أَسْری‏ بِعَبْدِهِ...) مخالف است؛ زیرا «عبد» مجموعه‏ای از جسم و روح است، نه روح به تنهایی.

ج) معراج جسمانی سپس روحانی

گروهی^۲ دیگر بر این باورند که تا مسجد الاقصی جسمانی و پس از آن تا آسمان روحانی بوده است. اگر قراینی از آیات و روایات داشته باشیم، به نظر می‌رسد در این سخن عیبی نیست؛ تنها لازم است جنت المأوی را _ در آ‎یه «و عندها جنة المأوی» بر جنت برزخی حمل کنیم و مقصود از جنت المأوی نزد سدره، نوعی ارتباط و بستگی بین بهشت برزخی با سدرة المنتهی باشد^۳ و آیات معراج را به گونه‏ای شرح دهیم که با روحانی بودن معراج منافاتی نداشته باشد ^۴. پس درستی این نظر مشروط به داشتن قراین است، اما با توجه به آیات و روایات موجود نمی‌توان این دیدگاه را پذیرفت.

د) معراج جسمانی با جسم برزخی و مثالی

برخی^۵ دیگر بر این نظرند که معراج، جسمانی، اما به صورت برزخی^۶ و مثالی بوده است. گویا این عده می‌خواهند دو گروه با دیدگاه معراج روحانی و معراج جسمانی را راضی کنند. شاید عامل این تأویل، افسانه یونانی در باره نظام هستی باشد که گمان می‌کنند همانند لوح محفوظ پای برجاست، اما اکنون هیئت‌دان‌‏های جهان همه این نظر را تکذیب می‌کنند. در واقع، آنها گمان می‌کنند بدین ترتیب، مشکل افلاک را هم حل می‌کنند؛ زیرا جسم برزخی نفوذش احتیاج به جدا ساختن بدنه فلک ندارد ^۷.
این نظر با قرآن نیز سازگار نیست؛ زیرا در آیات سوره نجم می‌خوانیم: «فَأَوْحی إِلی‏ عَبْدِهِ مَا أَوْحی»^۸ و ضمیر در آنها به پیغمبر صلی الله علیه وآله بر می‌گردد، نه جبرئیل. پس باز هم می‌گوییم، عبد مجموعه‏ای از جسم و روح است، نه روح به تنهایی.