1. قومی از اهل بهشت مکانی از عرش را دارد که هر کسی به آن مکان برسد، زایر خدا نامیده می‏شود؛ چنان که خدا کعبه را بیت الحرام قرار داده که هر کس آن خانه را قصد کند، خدا را قصد کرده است و حج بیت برابر با حج الله است.
2. چنان که ابن بابویه در کتاب من لا یحضره الفقیه گفته، منظور زیارت انبیا و حجج الله در بهشت است و کسی که آنان را زیارت کند، خدا را زیارت کرده است؛ زیرا در روایات فراوانی وارد شده که زیارت مؤمن و عیادت و اطعام و پوشاندن وی به زیارت خدا منسوب شده است و گفته شده که این کارها را «مع الله» انجام داده است ¹².
• وی در ذیل روایتی که حاکی است از استحباب به جای آوردن نماز، قبل از افطار، برای روزه‌داری که قدرت دارد، صور مختلفی را که یک روزه‌دار در آنها واقع می‏شود، ترسیم کرده و بیان می‏دارد که این روایت در کدام یک از شرایط مصداق پیدا می‏کند و با توجه با دیگر ادله شرعی در شرایط دیگر چه عملی مورد تأکید است. بدیهی است که مجموع این توضیحات به فهم بهتر روایت می‏انجامد:
أقول: قد وردت الرّوايات متناصرة عن الأئمّة _ عليهم أفضل الصّلوات _ أنَّ إِفطار الإنسان في شهر رمضان بعد تأدية صلاته أفضل له و أقرب إِلی قبول عباداته.
فمن ذلک ما رويناه باسنادنا إِلی عليِّ بن فضّال، من كتاب الصيام، عن أبي عبد اللَّه علیه السلام قال: يستحبُّ للصّائم إِن قوي علی ذلک أن يصلّي قبل أن يفطر.
أقول: و أمَّا إِن حضره قوم لا يصبرون إِلی أن يفطر معهم بعد صلاته، و يكونون ممّن يقدِّمون الإفطار، فليفطر معهم رضاً للَّه _ جلَّ جلاله _ و تعظيماً لمراسمه و تماماً لعبادته، و مراد ذلک لمالک حياته و مماته، فليقدّم الإفطار معهم علی هذه النّية محافظاً به علی تعظيم الجلالة الإلهية.