استدلال را می‌توان تا روزگار اصحاب امام صادق علیه السلام دنبال کرد.¹
هم‌چنین در صفحه 63 از همین جزء، تحت عنوان‌‌«‌فصل فی شبه المخالفین‌» به ذکر برخی دلایل امامیه بر ضرورت عصمت امام علیه السلام می پردازد و می‌آورد:
‌قالوا‌: الدلیل علی وجوب عصمة الإمام أنا قد کلّفنا أن نحکم فی الحوادث بأحکام شرعیة فلا بدّ أن یکون علیها طریقه² و إلّا کنّا مکلفین ما لانطیقه و یجب کونها شرعیة لأنّ الحکم الذی کلفناه شرعیّة و الطرق الشرعیّة إما کتاب أو سنة متواترة أو منقولة بالآحاد أو الإجماع أو القیاس و الاجتهاد أو قول إمام معصوم؛
قالوا: و کثیر من الحوادث لانجد لها ذکراً فی الکتاب و لا فی السنة المتواترة و کثیر منها له ذکر محتمل فی الکتاب و یعارض ذلک الذکر ذکر آخر و الذکران کالمتکافئین فلایقع البیان بذلک و کثیر منها غیرمجمع علیه مع أن الإجماع لیس بحجة و الأخبار المتواترة و إن أفادت العلم بما یتناوله فإنّه³ لایؤمن أن یترک الناقلون نقل بعض ما سمعوه من عبادة أو شرط عبادة فلایوثق بأن ما نقلوه هو جمیع الشروع؛
قالوا: و أخبار الآحاد لیس بحجة مع أنّ کثیراً من الحوادث لایتناوله الآحاد و لذلک یعدل الفقهاء إلی القیاس و الاجتهاد؛ قالوا: و لایجوز العمل علی الاجتهاد و القیاس فلم‌یبق بعد ذلک إلا قول معصوم من ال الخطأ و الزلل.⁴
مطلب دیگری که نویسنده المحیط از آثار مفقود امامی نقل کرده، سخن شیخ مفید در کتاب الإیضاح در اثبات عصمت امام است. در این‌جا متن این گزارش را می‌خوانیم:
استدلّ أبوعبدالله محمد بن محمد بن النعمان فی کتاب الإیضاح فقال: الأمّة مجمعة علی أنّا نحتاج إلی الإمام لیقیم حکم الکتاب و السنة فیهم و یقیم الحدود و یفصل بین الخصوم و یجبی الخراج و یقسّم الفیء و ...⁵ و ینصف المظلوم و یعلّم الجاهل و لو لم‌یکن الإمام معصوماً لم‌یخل إمّا أن‌یکون محتاجاً إلی من یعلمه و یکون فاعلاً لما یستحق به الحدّ و الأدب و إمّا أن لایکون فاعلاً لذلک و لکن یجوز أن‌یفعل ما یستحقّ به الحدّ و الأدب فالأول یقتضی أن یکون له إمام لیعلّمه ما جهل و یؤدّبه و یحدّه و الثانی یقتضی آن یکون له إمام لأنّه لایؤمن منه ذلک کما کان لصالحی الأمّة إمام