لأنّه لایؤمن علیهم العدول عن الصلاح إلی مایستحقّ به الأدب؛ قال¹ و فی إجماع المسلمین علی أنّ الإمام لایحتاج إلی الإمام دلیل علی عصمته.²
از دیگر منقولات المحیط استدلالی است که در جزء اول کتاب (صفحه 101)، از ابن‌راوندی³ در زمینه لزوم وجود امام معصوم علیه السلام گزارش کرده است. سخن المحیط به این شرح است:
استدلّ ابن‌الراوندی فقال: قد کلّف الله تکلیفاً عقلیّاً و تکلیفاً سمـعیاً فکما لم‌یکن بدّ من حجة عقل فی التکلیف العقلی فکذلک لابدّ من حجّة سمـعیة مع التکلیف السمعی؛ قال: والقرآن فلایعبّر عن نفسه فلا بدّ من معبّر یبیّن⁴ ما أراد الله سبحانه به و لیس فی السنن بیان جمیعه فلابدّ من معبّر یؤمن خطؤه و تعمده الباطل؛ قال: و لیس لهم أن‌یقولوا بأنّ المراد یدلّ علی المراد به لوجداننا المفسرین مختلفین فی تفسیره و کلّ واحد منهم صائر إلی السابق إلی ظنه و لا...⁵ عنده من غیردلیل قاطع مع علمنا باشتراک کثیر من الفاظ القرآن فی اللغة و احتمالها.
نویسنده المحیط سپس بلافاصله می‌افزاید:
شریف مرتضی این شبهه را آورده و افزوده است: لو کان فی السنن بیان جمیع ما فی القرآن من الجمل لما⁶ کان جمیعه منقولاً بالتواتر و ما ینقل بالتواتر لایوثق بأن المتواترین نقلوا جمیعه.⁷
بدین‌سان المحیط بر اساس سخن ابن‌راوندی و سید مرتضی به همه امامیه نسبت می‌دهد که ایشان قائلند: «تفسیر قرآن جز از راه بیان معصوم علیه السلام دانسته