مثل ابن‌ولید قمی، که شاگرد مهم صفّار بوده، بصائر را روایت نمی‌کرده و حتی اجازه نقل روایت‌کردن آن را نمی‌داده است. و این خود بحثی مسئله‌ساز برای این کتاب شده است، چراکه ابن‌ولید مشی رجالی و اعتقاد ویژه‌ای درباره عقاید و احادیث غُلات داشته و در مواردی کتب برخی مشایخ حدیث و یا نقل روایت برخی راویان را^۱ قبول نکرده و آن‌ها را استثنا می‌کرده است؛ بنابراین در مورد بصائر نیز چنین است که وی احادیث این کتاب را نمی‌پسندیده و لذا کتاب استادش را روایت نمی‌کرده است.

معنای استثنا نزد ابن‌ولید

درباره اشکال مزبور پاسخ‌های گوناگونی ارائه شده است، ولی عمده اشتباه و اشکال در این مسئله به مفهوم استثنا برمی‌گردد؛ این‌که استثنا از نگاه ابن‌ولید چه معنایی دارد؟ آیا استثنا یعنی سلب و حذف کلی و صد در صد؟ و آیا مستثنی همیشه داخل در مستثنی‌منه است و یا این‌گونه نیست؟
بررسی تطبیقی در استثنائات ابن‌ولید این حقیقت را آشکار می‌سازد که مفهوم استثنا در نگاه ابن‌ولید، به‌معنای سلب کلی و صد در صد نیست و از دیدگاه او استثنا به معنای توقف و امری همراه با احتیاط است، نه حُکم نمودن به نفی و نادرستی. اثبات این مدعا به مقدماتی نیاز دارد:
اول: مفهوم استثنا دارای دو جنبه اثبات و نفی است؛ بدین معنا که هر آنچه در مورد راویان و یا کتب ایشان استثنا نشود، قابل قبول و پذیرش است.
دوم: در نگاه ابن‌ولید، حتی راویان ضعیف نیز روایات قابل پذیرش دارند، به غیر از