یادشده در این روایت را برای سجده‌های خود نمازها _ واجب یا مستحب _ به شمار آورده است و نه خصوص دو سجده شکر پس از نماز مغرب. پس کلینی در شمار واژه «الأصحاب» در عبارت سید، نمی‌تواند باشد. با این حال شیخ‌طوسی رحمه الله علیه هم‌چون سید، این روایت را در آداب سجده شکر پس از نماز مغرب آورده است.۱ پس یا تنها شیخ‌طوسی رحمه الله علیه از روایت، معنای مورد نظر سید را برداشت کرده و سید دیدگاه شیخ را نظر همه یا بیشتر شیعیان دانسته است و یا آن‌که سید بر دیدگاه دانش‌وران دیگر نیز آگاهی یافته است و حال این‌که کتاب‌های آنان در دست ما نیست.
4. بعیدنشمردن مضمون روایت‌های مستحبات و تسلیم در پذیرش
چنان‌که می‌دانیم، در روایت‌های معصومان علیهم السلام به‌ویژه درباره مستحبات، گاه پاداش‌هایی مهم و برجسته برای انجام برخی امور بیان شده است و بسا که برخی چنین پاداش‌ها را دور از ذهن و بعید شمرند؛ برای نمونه، در روایتی که سید خود آن را گزارش می‌کند، چنین می‌خوانیم:
هر کس در نخستین روز سال، در آب روان غسل کند و بر سر خود سی کف آب بریزد، این کار درمان [دردهای] آن سال او خواهد بود و آغاز هر سال نخستین روز ماه رمضان است.۲
وی پس از این روایت می‌نگارد:
شاید ذهن برخی از کسانی که این روایت را ببینند، عنایتی را که در این روایت از آن سخن گفته‌اند، بعید شمارد و بگوید: «چگونه سی کف آب‌ریختن می‌تواند، دوام تندرستی را در آن سال در پی آورد و خطر دردها را بزداید؟!» پس بدان که هر مسلمانی بر این باور است که خدا _ جلّ جلاله _ به پاداش یک کار نیک، آن اندازه از جاودانگی و دوام عافیت و کمال نعمت را در خانه جاودانی[=آخرت] می‌بخشد که این احتمال را پذیرفتنی سازد که برای بنده‌ای که این‌گونه غسل کند، در این خانه ناپایدار [=دنیا] بخشی از آن بخشش‌ها را عطا کند که همان تندرستی و درمان است.۳
در نمونه‌ای دیگر، پس از گزارش روایتی درباره فواید خوردن «پنیر» که در پایان آن آمده
1.. مصباح المتهجّد، ص۱۰۶.
2.. الإقبال، ص۳۵۸.
