«شَهِدَ اللّه ُ أنَّهُ لا إلهَ إلاَّ هُوَ وَ الْمَلائِكَةُ وَ اُولُوا الْعِلْمِ قائِما بِالْقِسْطِ لا إلهَ إلاَّ هُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ» . ¹

الحديث :

۰.12600.الإمامُ عليٌّ عليه السلام : و أشهَدُ أنَّهُ عَدلٌ عَدَلَ ، و حَكَمٌ فَصَلَ . ^۲

۰.12601.عنه عليه السلام : الّذي صَدَقَ في مِيعادِهِ ، و ارتَفَعَ عَن ظُلمِ عِبادِهِ ، و قامَ بِالقِسطِ في خَلقِهِ ، و عَدَلَ عَلَيهِم في حُكمِهِ . ^۳

۰.12602.عنه عليه السلام : الّذي عَظُمَ حِلمُهُ فعَفا ، و عَدَلَ في كُلِّ ما قَضى . ^۴

۰.12603.عنه عليه السلام : ما كانَ قَومٌ قَطُّ في غَضِّ نِعمَةٍ مِن عَيشٍ فزالَ عَنهُم إلاّ بِذُنوبٍ اجتَرَحوها ؛ لأنَّ اللّه َ لَيسَ بِظلاّمٍ لِلعَبيدِ . ^۵

۰.12604.الإمامُ زينَ العابدينُ عليه السلام : فكُلُّ البَرِيَّةِ مُعتَرِفَةٌ بِأنَّكَ غَيرُ ظالِمٍ لِمَن عاقَبتَ ، و شاهِدَةٌ بأنَّكَ مُتَفَضِّلٌ عَلى مَن عافَيتَ . ^۶

۰.12605.قصص الأنبياء : قالَ عُزَيرٌ عليه السلام : يا رَبِّ ، إنّي نَظَرتُ في جَميعِ اُمورِكَ و إحكامِها فعَرَفتُ عَدلَكَ بِعَقلي ، و بَقِيَ بابٌ لَم أعرِفْهُ : إنَّكَ تَسخَطُ عَلى أهلِ البَلِيَّةِ فتَعُمُّهُم بِعَذابِكَ و فيهِمِ الأطفالُ ! ... فقيلَ لَهُ : يا عُزَيرُ ، إنَّ القَومَ إذا استَحَقُّوا عَذابي قَدَّرتُ نُزولَهُ عِندَ انقِضاءِ آجالِ الأطفالِ ، فماتَ اُولئكَ بِآجالِهِم و هَلَكَ هؤلاءِ بِعَذابي . ^۷

«خدا و فرشتگان و دانشمندان گواهى مى دهند كه خدايى جز او نيست و برپا دارنده عدل است. خدايى جز او نيست كه عزيز و حكيم است».

حديث:

۰.12600.امام على عليه السلام : گواهى مى دهم كه خداوند دادگرى است كه به عدل رفتار كرده و داورى است كه حق و باطل را از هم جدا ساخته است.

۰.12601.امام على عليه السلام : خدايى است كه در وعده خويش راست گوست و بالاتر از آن است كه به بندگانش ستم كند و در ميان آفريدگانش به عدل رفتار كرد و در حكم خويش با آنها دادگرى نمود.

۰.12602.امام على عليه السلام : خدايى كه بردباريش زياد است و مى بخشد و در آنچه حكم كرده، عدالت ورزيده است.

۰.12603.امام على عليه السلام : هرگز نعمت و رفاه زندگى از مردمى گرفته نشد، مگر به سبب گناهانى كه مرتكب شدند؛ چرا كه خداوند به بندگانش ستم نمى كند.

۰.12604.امام زين العابدين عليه السلام گفت : آفريدگان همه معترفند كه تو هر كس را كيفر دهى ستمكار نيستى و گواهند بر اين كه هر كس را ببخشى، از روى فضل و كرم توست.

۰.12605.قصص الأنبياء : عُزَير عليه السلام عرض كرد : پروردگارا! من در تمام كارهاى تو و استوارىِ آنها انديشيدم و با خِردم به عدالت تو پى بردم، اما يك موضوع هست كه نمى توانم آن را بفهمم و آن اين است كه تو بر سزامندانِ بلا خشم مى گيرى ولى عذاب خود را شامل همگان از جمله كودكان آنها نيز مى گردانى [چرا]؟... گفته شد: اى عزير! هرگاه مردمى سزاوار عذاب من شوند، فرود آمدن آن را در زمانى مقدّر مى كنم كه عمر كودكان نيز به سر آمده باشد. در نتيجه، كودكان بر اثر سر آمدن عمرشان مى ميرند و گنهكاران بر اثر عذاب من. ^۸