اعقل الناس اعذرهم للناس؛^۱«عاقل‌ترین مردم عذرپذیرترینِ آنان است».
اینک به درون خود رجوع کن و خود را بکاو و ببین آیا در زمره عذرپذیرانی یا جزء افراد بهانه‌جو و کینه‌توز! آنگاه برای تقویت روحیة عفو و بخشش خطای دیگران، کمی در آثار آن بیندیش. برای یاری شما خوانندة گران‌قدر، برخی از آثار آن را می‌شمرم:
1. عفو، انسان بخشنده را در نظر دیگران عزیز می‌کند.^۲
2. عفو و بخشش، طول عمر را به دنبال دارد.^۳
3. عفو و بخشش، آدمی را از مقدرات ناگوار نگاه می‌دارد.^۴
4. پاداش عفو و بخشش، عفو و بخشش خداوند است.^۵
به‌راستی آیا می‌توان از این آثار گران‌بها که هریک به‌تنهایی آرزویی بزرگ به شمار می‌رود چشم‌پوشی کرد؟!

مؤمنانْ افراد جامعه ایمانیِ خود را همانند یکی از اعضا و جوارح خود بدانند، در جهت عیب‌پوشی و گذشت از تقصیر آنان برمی‌آیند و در عقوبت یا سرزنش آنان شتاب نخواهند کرد. مولای متقیان، امام علی علیه السلام، در جمله‌ای بسیار زیبا و دلنشین فرموده است:
اِقبَلْ عُذرَ أخيكَ، و إن لَم يَكُن لَهُ عُذرٌ فَالَتمِسْ لَهُ عُذرا؛^۱«عـذر بـرادرت را بـپذير و اگر عذرى نداشت، برايش عذرى بتراش».
پذیرش عذر اهل تقصیر، از سنت‌های نیکو و اصول شاخص در جهت حفظ الفت و صمیمیت و مودت میان افراد جامعه دینی است. از منظر آموزه‌های دینی، حفظ وحدت اجتماعی بدان سبب اهمیت بی‌اندازه‌ای دارد که منشأ خیر و برکات فراوانی برای جامعه و فردفرد آن خواهد بود. به‌عبارت‌دیگر، روح توصیه‌های اخلاقی ـ اجتماعی دین، ایجاد و حفظ و تقویت دوستی و محبت میان افراد جامعه است. در این زمینه، احکام شرعی و اخلاقی و حقوقی فراوانی را می‌توان از متون دینی استخراج کرد. سخت‌گیری نکردن در تعاملات اجتماعی با هم‌نوعان به مفهوم عام آن، و پذیرش عذر تقصیر آنان یا فراتر از آن عذرتراشی برای آنان هنگام تقصیراتشان، یکی از ده‌ها حکم اخلاقی مبتنی بر آموزه‌های دینی است. گفتنی است که پذیرش عذر برادران دینی مبنای عقلایی دارد و تأمل در برکات فراوان آن هر خردمندی را به تصدیق و اعتراف به درستی آن واخواهد داشت. لذا امام علی علیه السلام در بیان خردمندیِ چنین انسانی می‌فرماید: