می‌داد. از هیچ مشکلی شکایت نمیکرد، مگر نزد کسی که به توانمندی او در رفع مشکل امیدوار بود. با کسی مشورت نمی‌کرد، مگر با کسی که او را در خیرخواهی توانمند مییافت. ملول و افسرده نمیشد و دشمنی نمی‌ورزید و شِکوه نمیکرد و میل بسیار نداشت. انتقام‌جو نبود و از دشمن غافل نمیشد. بر شما باد که به همانند این اخلاق کریمه آراسته شوید، اگر به تحصیل آن توانمندید. اگر توان تحصیل همه این صفات پسندیده را ندارید، تحصیل مقدار کمی از خوبیها بهتر از ترک همه آن است. هیچ نیرو و توانی نیست، مگر به‌واسطه خداوند.

ترجمة آن را از نظر خواننده گرامی میگذرانیم:
ای مردم، من شما را از برادرم خبر میدهم که از برترین مردمان در نظرم بود و کوچکی دنیا در نظر او مهم‌ترین دلیلی بود که او را نزد من بزرگ ساخته بود. به آنچه در دسترس او نبود تمایل نداشت و در مصرف آنچه در دسترس او بود زیاده‌روی نمیکرد. از سیطره و سلطه شهوت جنسیاش رها بود. در راه برآوردن خواهش نفسش، عقل و رأیش را، که مبتنی بر ادراکات متین عقلی بود، خوار و خفیف نمی‌ساخت و از سلطه نادانیها رها بود. به هیچ کاری اقدام نمی‌کرد، مگر آنکه به سودمندی آن اطمینان می‌یافت. به دنیا دلبستگی و تمایل نداشت و ]از کمی روزی و بهرههای مادی در دنیا] خشمگین و [از بسیاری درخواست[ از خدا ملول و خسته نمیشد. در بیشتر عمرش اهل سکوت بود. پس آن‌گاه که به سخن میآمد، بر سخنوران پیشی می‌گرفت و پیروز میشد. در گفت‌وگوهای مجادله‌آمیز وارد نمیشد و در هیچ گفت‌وگو و منازعهای شرکت نمیجست و هیچ دلیلی اقامه نمیکرد، مگر آنکه قضاوت‌کننده‌ای حاضر باشد. از برادرانش غافل نمیشد. برای خود چیزی اختصاصی نمی‌خواست، مگر آنکه برای برادرانش نیز همان را خواستار بود. هم ضعیف بود و هم مستضعف. آن‌گاه که زمان کوشش و مجاهده فرامیرسید، شیری جنگنده بود. در ملامت و سرزنش کسی که برای تقصیر خود عذر داشت شتاب نمیکرد تا زمانی که فرد برای آن عذر بیاورد. بدانچه می‌گفت عمل می‌کرد و به آنچه نمیگفت نیز عامل بود. آن‌گاه که دو امر او را احاطه میکرد و نمیدانست کدام‌یک از آن دو برتر است، می‌نگریست که کدام‌یک از آن دو به هوای نفسش نزدیک‌تر است؛ سپس با آن مخالفت می‌کرد و دیگری را انجام