واژه «اسم» و مشتقات آن از واژه‏ های بسیار پرکاربرد در علوم اسلامی (اعم از علوم نقلی و عقلی) است. این مقاله با روش کتابخانه ‏ای در گردآوری مطالب و شیوه اسنادی در نقل دیدگاه‏ ها و روش تحلیل محتوا در تحلیل داده‏ ها این مسأله را بررسی کرده است که از روایات فریقین (شیعه و اهل تسنن) که در آنها اسمای لفظی گوناگون به عنوان اسم اعظم ذکر شده است، وحدت اسم اعظم لفظی مستفاد است و یا تعدد آن؟ و به این نتیجه دست یافته است که اسمای الهی که در احادیث به عنوان اسم اعظم خدا به شمار آمده است، همه در یک ردیف نیستند، بلکه اسم اعظم‏ های موجود در احادیث خود دارای مراتب متعدد هستند و در نتیجه، اسم‏ های اعظم لفظی معبر از آنها نیز چند گانه است و در این میان، اسمی که از میان اسم‏های اعظم از عالی‌ترین مرحله برخورداراست، «اسم اعظم اعظم» است.