الحديث :

۰.7756.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : لا صلاةَ لِمَن لا زكاةَ لَهُ ، و لا زكاةَ لِمَن لا وَرَعَ لَهُ . ^۱

۰.7757.عنه عليه السلام : لَمّا نَزَلَت آيَةُ الزَّكاةِ «خُذْ مِنْ أموالِهِم صَدَقَةً ...»^۲ في شَهرِ رَمَضانَ ، فَأمَرَ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله مُنادِيَهُ فَنادى في الناسِ : إنّ اللّه َ تباركَ و تعالى قد فَرَضَ علَيكُمُ الزَّكاةَ كما فَرَضَ علَيكُمُ الصَّلاةَ ... ثُمّ لَم يَتَعَرَّضْ لِشيءٍ من أموالِهِم حتّى حالَ علَيهِمُ الحَولُ مِن قابِلٍ فَصامُوا و أفطَرُوا ، فَأمَرَ صلى الله عليه و آله مُنادِيَهُ فَنادى في المسلمينَ : أيّها المسلمونَ ، زَكُّوا أموالَكُم تُقبَلْ صَلاتُكُم . ^۳

۰.7758.الإمامُ الرِّضا عليه السلام : إنّ اللّه َ عزّ و جلّ أمَرَ بثلاثةٍ مَقرونٍ بها ثلاثةٌ اُخرى : أمَرَ بالصلاةِ و الزكاةِ، فَمَن صَلّى و لَم يُزَكِّ لَم تُقبَلْ مِنهُ صلاتُهُ . ^۴

1578

حِكمَةُ الزَّكاةِ

۰.7759.الإمامُ عليٌّ عليه السلام : إنّ اللّه َ فَرَضَ على أغنياءِ الناسِ في أموالِـهِم قَدْرَ الذي يَسَعُ
فُقَراءَهُم ، فإن ضاعَ الفَقيرُ أو أجهَدَ أو عَرِيَ ، فبما يَمنَعُ الغَنيُّ ، و إنّ اللّه َ عزّ و جلّ مُحاسِبٌ الأغنياءَ في ذلكَ يَومَ القِيامَةِ ، و مُعَذِّبُهُم عَذابا ألِيما . ^۵

حديث :

۰.7756.امام صادق عليه السلام : كسى كه زكات ندهد نمازش بى حاصل است، و كسى كه ورع نداشته باشد زكاتش پذيرفته نيست .

۰.7757.امام صادق عليه السلام : هنگامى كه آيه زكات [يعنى آيه ]«از اموال آنان صدقه بگير . . .» ، در ماه رمضان نازل شد ، رسول خدا صلى الله عليه و آله به جارچى خود دستور داد در ميان مردم جار زند كه: خداوند تبارك و تعالى همچنان كه نماز را بر شما واجب كرد، زكات را نيز بر شما واجب ساخت . . . آن حضرت تا رمضان سال بعد به هيچ چيزى از اموال آنان كارى نداشت . چون [ماه رمضان ]سال بعد را مسلمانان روزه گرفتند و افطار كردند، رسول خدا صلى الله عليه و آله به جارچى خود فرمود تا در ميان مسلمانان جار زند كه : اى مسلمانان! زكات اموالتان را بدهيد تا نمازتان پذيرفته شود.

۰.7758.امام رضا عليه السلام : خداوند عزّ و جلّ به سه چيز فرمان داد كه هر يك با چيزى ديگر قرين (پيوسته) است : به نماز و زكات [در كنار هم ]فرمان داد . پس كسى كه نماز بخواند و زكات ندهد ، نمازش پذيرفته نشود ... .

1578

حكمت زكات

۰.7759.امام على عليه السلام : خداوند در اموال توانگران به اندازه اى كه تهي دستانشان را تأمين كند، حق و حقوق واجب كرد ؛ بنا بر اين ، اگر تهيدست نابود شود، يا در راهِ تأمين معاش خود جان بِكَند ، يا برهنه بماند ، علّتش آن است كه توانگر از پرداخت حقّ او دريغ كرده است . خداوند عزّ و جلّ در روز قيامت توانگران را براى اين كار مؤاخذه مى كند و آنان را عذابى دردناك مى چشاند .