۰.17346.الإمامُ عليٌّ عليه السلام : الحَمدُ للّه ِِ الذي لَبِسَ العِزَّ و الكِبرياءَ، و اختارَهُما لنَفسِهِ دونَ خَلقِهِ، و جَعَلَهُما حِمىً و حَرَما على غيرِهِ و اصطَفاهُما لِجَلالِهِ . ^۱

۰.17347.عنه عليه السلام : فلو رَخَّصَ اللّه ُ في الكِبرِ لأحَدٍ مِن عِبادِهِ لَرَخَّصَ فيهِ لِخاصَّةِ أنبيائهِ و أوليائهِ ، و لكنَّهُ سبحانَهُ كَرَّهَ إلَيهِمُ التَّكابُرَ ، و رَضِيَ لَهُمُ التَّواضُعَ . ^۲

۰.17348.الإمامُ الحسنُ عليه السلام : كَلاّ ، الكِبرُ للّه ِِ وَحدَهُ ، و لكنْ فِيَّ عِزَّةٌ ، قالَ اللّه ُ تعالى : «و للّه ِِ العِزَّةُ و لِرَسولِهِ و لِلمُؤْمنينَ»^۳ . ^۴

۰.17349.الإمامُ الباقرُ عليه السلام : الكِبرُ رِداءُ اللّه ِ، و المُتَكبِّرُ يُنازِعُ اللّه َ رِداءَهُ . ^۵

۰.17350.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : الكِبرُ رِداءُ اللّه ِ ، فَمَن نازَعَ اللّه َ شيئا مِن ذلكَ أكَبَّهُ اللّه ُ في النّارِ . ^۶

۰.17346.امام على عليه السلام : ستايش خدايى را كه رداى عزّت و كبريا پوشيد و اين دو خصلت را براى خود برگزيد نه آفريدگانش، و آنها را براى غير خود قرقگاه و حريمى گردانيد و به خاطر جلال و عظمت خود اين دو صفت را ويژه خود كرد.

۰.17347.امام على عليه السلام : اگر بنا بود خداوند به احدى از بندگانش رخصت تكبّر دهد، هر آينه اين رخصت را به خاصّگان از انبيا و اولياى خود مى داد. اما خداوند سبحان، تكبّر را براى آنان نيز ناخوش داشت و فروتنى را برايشان پسنديد.

۰.17348.امام حسن عليه السلام فرمود : هرگز؛ تكبّر تنها از آن خداست. اما در وجود من، عزّت است. خداوند متعال فرموده است: «و عزّت از آن خدا و پيامبر او و مؤمنان است».

۰.17349.امام باقر عليه السلام : كِبر، رداى خداست و شخص متكبّر بر سر تصاحب رداى خدا، با او مى ستيزد.

۰.17350.امام صادق عليه السلام : كِبر، رداى خداست.پس هر كه بر سر چيزى از آن با خدا كشمكش كند، خداوند او را در آتش سرنگون سازد.