۱۱۲.وَمِنْ نَصائِحِه: سُرُورُكَ بِالدُّنيا ^۱ غُرُورٌ .

دولت دنيوى غرور دهد
زآخرت مرد را نفور دهد
تو به دنيا همى شوى مسرور
و آن سرور تو نيست غير غرور

۱۱۳.سُوءُ الخُلُقِ وَحْشَةٌ لاخَلاصَ مِنْها .

خلق بد وحشى است بس مردار
مرد مردود سازد آخر كار
هر كه را رنج خلق بد دريافت
تا قيامت ازو خلاص نيافت

۱۱۴.سيرَةُ المَرْءِ تُنْبِئُ عَنْ سَريرَتِهِ .

هر كه نيكو ندانى از كارش
سيرتش را ببين و هنجارش
سيرت مرد از سريرت مرد
نزد اهل خرد خبر آورد

۱۱۵.سَلامَةُ الإِنْسانِ في حِفْظِ اللِّسانِ .

گر سلامت طلب كنى زنهار
با خلايق زبان نگه مى دار
مرد دانا! سلامت انسان
در خموشى نهاد و حفظ زبان

۱۱۶.سادَةُ الاُمَّةِ ^۲ الفُقَهآءُ .

فقها جمله از بزرگانند
زانكه هادىّ امت ايشانند
فقها را بزرگ دارى به
خويش را خُردشان شمارى به

۱۱۷.سَكْرَةُ الأَحْياءِ سُوءُ الخُلُقِ .

سَكَراتى كه موت را باشد
دل كند ريش و سينه بخراشد
سَكَرات حيات خُلق بَد است
يك ازين بيگمان ازو چو صد است

۱۱۸.سِلاحُ الضُّعَفاءِ الشِّكايَةُ .