(انظر) الذكر: باب 1344، الشيطان: باب 2002، الوسوسة: باب 4008.

4010

تَجاوُزُ اللّه ِ عَنِ الوَسوَسَةِ

۰.21707.رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : تَجاوَزَ اللّه ُ لاُمَّتي عَمّا حَدَّثَت بهِ أنفُسَها ما لَم تَنطِقْ بهِ أو تَعمَلْ . ^۱

۰.21708.عنه صلى الله عليه و آله : وُضِعَ عن اُمَّتي تِسعُ خِصالٍ : الخَطأُ ، و النِّسيانُ ، و ما لا يَعلَمونَ ، و ما لا يُطيقونَ ، و ما اضطُرُّوا إلَيهِ ، و ما استُكرِهوا علَيهِ ، و الطِّيَرَةُ ، و الوَسوَسَةُ في التَّفكُّرِ في الخَلقِ ، و الحَسَدُ ما لَم يَظهَرْ بِلسانٍ أو يَدٍ . ^۲

۰.21709.عنه صلى الله عليه و آله : لِكُلِّ قَلبٍ وَسواسٌ ، فإذا فَتَقَ الوَسواسُ حِجابَ القَلبِ نَطَقَ بهِ اللِّسانُ و اُخِذَ بهِ العَبدُ ، و إذا لَم يَفتُقِ القَلبَ و لَم يَنطِقْ بهِ اللِّسانُ فلا حَرَجَ . ^۳

۰.21710.بحار الأنوار : فقهُ الرِّضا عليه السلام : أروي أنّهُ سُئلَ العالِمُ عليه السلام عَن حَديثِ النَّفسِ ، فقالَ : مَن يُطيقُ ألاَّ تُحَدِّثَ نَفسُهُ ؟!...
و نَروي [عن رسولِ اللّه ِ صلى الله عليه و آله ] أنَّ اللّه َ تباركَ و تعالى عَفا لاُمَّتي عَن وَساوِسِ الصَّدرِ .
و نرَوي عنهُ [ صلى الله عليه و آله ] أنَّ اللّه َ تَجاَوَزَ لاُمَّتي عَمّا تُحَدِّثُ بهِ أنفُسُها إلاّ ما كانَ يُعقَدُ علَيهِ . ^۴

4010

گذشت خداوند از وسوسه

۰.21707.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : خداوند از وسوسه ها و تشكيكات ذهنى امّت من تا زمانى كه آنها را به زبان يا به مرحله عمل نياورده باشند، گذشت كرده است.

۰.21708.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : مجازات نه چيز از امّت من برداشته شده است: خطا، فراموشى، آنچه ندانند، آنچه نتوانند، آنچه بدان مضطرّ شوند، آنچه به زور به آن وا داشته شوند، فال بد زدن، وسوسه در تفكر در آفرينش و رشك بردن در صورتى كه به زبان يا دست آشكار نشود.

۰.21709.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر دلى وسواس دارد. پس هرگاه اين وسواس پرده دل را بِدَرَد و به زبان آورده شود، بنده به سبب آن مؤاخذه گردد، اما اگر پرده دل را ندرد و زبان به آن گويا نشود، گناهى صورت نگرفته است.

۰.21710.بحار الأنوار : روايت مى كنم كه از امام كاظم عليه السلام درباره حديث نفْس (افكار و انديشه هايى كه در ذهن انسان مى گذرد) سؤال شد. فرمود: كيست كه نفْس او دچار افكار و انديشه نشود؟!...
و [از رسول خدا صلى الله عليه و آله ] روايت مى كنيم كه : خداوند تبارك و تعالى از وسوسه هاى سينه امّت من گذشته است.
و [از همان حضرت] روايت مى كنيم كه : خداوند از حديث نفْس هاى امّت من مى گذرد، مگر آنچه به صورت اعتقاد در آيد.