از مشايخ مكّه و مدينه ، استماعِ حديث كرد . او در سال 774ق ، از عمادالدين ابن كثير ، اجازه افتا گرفته است كه اين خود ، نشان از همّت والا و سختكوشى وى دارد ؛ چرا كه او در اين سال 23 سال داشته است .
ابن جزرى از حدود سال 778ق ، به بعد ، در مراكز علمى مهم آن روز به تدريس پرداخته و از موقعيت علمى قابل توجّهى برخوردار بوده است . وى در سال 785ق ، نيز از شيخ الإسلام بلقينى ، اجازه افتا گرفته است . او در سال 792ق ، براى دومين بار به سفر حج رفت و در راه بازگشت در سال 793ق ، به منصب قضاوت شام منصوب شد ؛ ولى پس از چندى آن منصب را رها كرد و به مصر رفته ، مشغول تدريس و تأليف شد .
اوضاع نابسامان روزگار و بى مهرى هاى برخى از دانشمندان و جور حكّام ، ابن جزرى را از شهرى به شهرى و از كشورى به كشورى مى برد و البته اين تنها علّت نبوده ؛ بلكه عشق او به تحصيل و فراگيرى علوم مختلف ، از ديگر دلائل سفرهاى پى در پى او بوده است .
ابن جزرى در سال 807ق ، به هرات رفت و پس از آن به يزد و اصفهان سفر كرد و در آخر به شيراز رسيد و از طرف پير محمّد، حكمران وقت شيراز ، به منصب قضاوت شيراز و توابع آن ، منصوب گشت . او از شيراز به يمن ، بصره ، مكه و مصر سفر نمود و باز به شيراز بازگشت و تا پايان عمر در همان جا ماند و سرانجام در سال 833 يا 834ق ، در شيراز درگذشت و در مدرسه اى كه خودش بنا نهاده بود ، به خاك سپرده شد .