۰.13310.عنه عليه السلام : شَيئانِ لا يُوزَنُ ثَوابُهُما : العَفوُ و العَدلُ . ^۱

۰.13311.عنه عليه السلام : العَفوُ أعظَمُ الفَضيلَتَينِ . ^۲

۰.13312.عنه عليه السلام : قِلَّةُ العَفوِ أقبَحُ العُيوبِ ، و التَّسَرُّعُ إلَى الانتِقامِ أعظَمُ الذُّنوبِ . ^۳

۰.13313.عنه عليه السلام : شَرُّ النّاسِ مَن لا يَعفو عَنِ الزَّلَّةِ ، و لا يَستُرُ العَورَةَ! ^۴

۰.13314.عنه عليه السلام : مَتى أشفي غَيظي إذا غَضِبتُ ؟ ! أ حينَ أعَجِزُ عَنِ الانتِقامِ فيُقالُ لي : لَو صَبَرتَ ! أم حينَ أقدِرُ عَلَيهِ فيُقالُ لي : لَو عَفَوتَ (غَفَرتَ) ! ^۵

۰.13315.عنه عليه السلام : و لا تَكونَنَّ عَلَيهِم سَبُعا ضارِيا (ضارِبا) تَغَتنِمُ أكلَهُم ، فإنَّهُم صِنفانِ : إمّا أخٌ لَكَ في الدِّينِ ، أو نَظيرٌ لَكَ في الخَلقِ ، يَفرُطُ مِنهُمُ الزَّلَلُ ، و تَعرِضُ لَهُمُ العِلَلُ ، و يُؤتى عَلى أيديهِم في العَمدِ و الخَطَإِ، فأعطِهِم مِن عَفوِكَ و صَفحِكَ مِثلَ الّذي تُحِبُّ و تَرضى أن يُعطِيَكَ اللّه ُ مِن عَفوِهِ و صَفحِهِ ... و لا تَندَمَنَّ عَلى عَفوٍ ، و لا تَبجَحَنَّ بِعُقوبَةٍ . ^۶

۰.13310.امام على عليه السلام : دو چيز است كه ثواب آنها [از سنگينى] قابل وزن كردن نيست: گذشت و دادگرى.

۰.13311.امام على عليه السلام : گذشت، بزرگترينِ دو فضيلت است.

۰.13312.امام على عليه السلام : كم گذشتى زشت ترين عيبهاست و شتاب در انتقامگيرى بزرگترين گناهان است.

۰.13313.امام على عليه السلام : بدترين مردم كسى است كه لغزش را نمى بخشد و عيب و خطا را نمى پوشاند.

۰.13314.امام على عليه السلام پيوسته مى فرمود : آن گاه كه در خشم مى آيم، كى آتش خشم خود را فرو نشانم؟ آيا آن گاه كه برگرفتن انتقام قدرت ندارم و به من گفته مى شود: بهتر است صبر كنى، يا بدان هنگام كه توانايى انتقام دارم و به من گفته مى شود: بهتر است گذشت كنى؟

۰.13315.امام على عليه السلام نوشت : نسبت به آنان حيوان درنده اى مباش كه خوردنشان را غنيمت شمارى؛ زيرا مردم دو گروهند: يا برادر دينى تو هستند، يا همنوع تو، كه از ايشان لغزش سر مى زند و در معرض درد و گرفتاريها قرار دارند و دانسته و ندانسته خلاف مى كنند. بنا بر اين، همان گونه كه دوست دارى خداوند تو را ببخشايد و از خطاهايت درگذرد، تو نيز آنان را ببخش و از خطاهايشان درگذر... از بخشش و گذشت هرگز پشيمان مباش و از كيفر دادن خوشحالى مكن.