۱۰۷۲۶.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :عِبادَ اللّه ، إنّ أفضَلَ ما تَوَسَّلَ بهِ المُتَوَسِّلُونَ إلى اللّهِ جَلَّ ذِكرُهُ : الإيمانُ بِاللّهِ و بِرُسُلِهِ و ما جاءَت به مِن عندِ اللّهِ، ......... و إقامَةُ الصَّلاةِ فإنّها المِلَّةُ . ^۱

۱۰۷۲۷.عنه عليه السلام :فَرَضَ اللّهُ الإيمانَ تَطهيرا مِن الشِّركِ، و الصَّلاةَ تَنزيها عنِ الكِبرِ . ^۲

۱۰۷۲۸.فاطمةُ الزَّهراءُ عليها السلام :فَرَضَ اللّهُ الصَّلاةَ تَنزِيها مِن الكِبرِ . ^۳

۱۰۷۲۹.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :الصَّلاةُ تَثبِيتٌ لِلإخلاصِ و تَنزِيهٌ عنِ الكِبرِ . ^۴

۱۰۷۳۰.الإمامُ الصّادقُ عليه السلامـ لَمّا سُئلَ عن عِلَّةِ الصَّلاةِ و فيها مَشغَلَةٌ للناسِ عَن حوائجِهم و مَتعَبَةٌ لَهُم في أبدانِهِم ـ: فيها عِلَلٌ؛ و ذلكَ أنَّ الناسَ لَو تُرِكُوا بغَيرِ تَنبيهٍ و لا تَذَكُّرٍ للنبِيِّ صلى الله عليه و آله بأكثَرَ مِنَ الخَبَرِ الأوَّلِ و بَقاءِ الكِتابِ في أيدِيهم فَقَط لكانُوا على ما كانَ علَيهِ الأوَّلُونَ؛ فإنّهُم قد كانُوا اتَّخَذُوا دِينا و وَضَعُوا كُتُبا و دَعَوا اُناسا إلى ما هُم علَيهِ و قَتَلُوهم على ذلكَ، فَدَرَسَ أمرُهُم و ذَهَبَ حينَ ذَهَبُوا، و أرادَ اللّهُ تبارك و تعالى أن لا يُنسِيَهُم أمرَ محمّدٍ صلى الله عليه و آله فَفَرَضَ علَيهِمُ الصَّلاةَ يَذكُرُونَهُ في كُلِّ يَومٍ خَمسَ مَرّاتٍ يُنادُونَ بِاسمِهِ و تَعَبَّدُوا بِالصَّلاةِ و ذِكرِ اللّهِ لِكَيلا يَغفُلُوا عَنهُ و يَنسَوهُ فَيَندَرِسَ ذِكرُهُ . ^۵

۱۰۷۲۶.امام على عليه السلام :بندگان خدا! براستى كه بهترين وسيله اى كه متوسّلان به خداوند، جلّ ذِكره، بدان توسّل مى جويند ، ايمان به خداست و به فرستادگان او و بدانچه از نزد خدا آورده اند ......... و بر پا داشتن نماز ؛ زيرا كه نماز ، آئين است .

۱۰۷۲۷.امام على عليه السلام :خداوند ايمان را براى پاك كردن [مردم ]از آلودگىِ شرك واجب گردانيد و نماز را براى دور كردن آنها از كبر .

۱۰۷۲۸.فاطمه زهرا عليها السلام :خداوند نماز را به منظور دور كردن [انسان] از كِبر واجب فرمود .

۱۰۷۲۹.امام باقر عليه السلام :نماز موجب تثبيت اخلاص و دورى از كِبر است .

۱۰۷۳۰.امام صادق عليه السلامـ در پاسخ به اين سؤال كه چرا نماز ، با آن كه مردم را از كار و رسيدن به مشكلات و نيازهايشان باز مى دارد و باعث زحمت و رنج جسمى آنهاست، واجب گرديد ـفرمود : چون اگر فقط به آمدنِ دين و وجود كتاب (قرآن) در ميان مردم اكتفا مى شد و عاملى نمى بود كه ياد و خاطره پيامبر را در ميانشان نگه دارد ، به همان سرنوشت پيروان اديان پيشين دچار مى شدند. آنها نيز براى خود دينى و كتابى داشتند و عدّه اى را به سوى آيين خود فرا خواندند و در راه آن با آنان جنگيدند، اما با رفتن آن ها، دين و آيينشان هم كهنه شد و از بين رفت. خداوند تبارك و تعالى چنين خواست كه مسلمانان نام و ياد محمّد صلى الله عليه و آله و دين او را از ياد نبرند ؛ از اين رو، نماز را بر ايشان واجب فرمود ، تا روزى پنج مرتبه به ياد او باشند و نامش را به زبان آورند و آنان با نماز و ياد خدا سر بندگى فرود آورند، تا مبادا از ياد خدا غافل شوند و فراموشش كنند و در نتيجه ياد و نامش محو شود .