۰.14532.عنه صلى الله عليه و آله : المُسلِمونَ عِندَ شُروطِهِم فيما اُحِلَّ . ^۱

۰.14533.عنه صلى الله عليه و آله : المُسلِمونَ عَلى شُروطِهِم إلاّ شَرطا حَرَّمَ حَلالاً أو أحَلَّ حَراما . ^۲

۰.14534.عنه صلى الله عليه و آله : المُؤمِنونَ عِندَ شُروطِهِم . ^۳

۰.14535.عنه صلى الله عليه و آله : إذا نَقَضوا العَهدَ سَلَّطَ اللّه ُ عَلَيهِم عَدُوَّهُم . ^۴

۰.14536.عنه صلى الله عليه و آله : ألا مَن ظَلَمَ مُعاهَدا ، أوِ انتَقَصَهُ ، أو كَلَّفَهُ فَوقَ طاقَتِهِ ، أو أخَذَ مِنهُ شَيئا بِغَيرِ طِيبِ نَفسٍ مِنهُ ، فَأنا حَجيجُه يَومَ القِيامَةِ . ^۵

۰.14537.الإمامُ عليٌّ عليه السلام : إنَّ العُهودَ قَلائدُ في الأعناقِ إلى يَومِ القِيامَةِ ، فمَن وَصَلَها وَصَلَهُ اللّه ُ ، و مَن نَقَضَها خَذَلَهُ اللّه ُ ، و مَنِ استَخَفَّ بِها خاصَمَتهُ إلَى الّذي أكَّدَها و أخَذَ خَلقَهُ بِحِفظِها . ^۶

۰.14538.عنه عليه السلام : و إن عَقَدتَ بَينَكَ و بَينَ عَدُوِّكَ عُقدَةً ، أو ألبَستَهُ مِنكَ ذِمَّةً ، فحُطْ عَهدَكَ بِالوَفاءِ ، وَ ارعَ ذِمَّتَكَ بِالأمانَةِ ، وَ اجعَلْ نَفسَكَ جُنَّةً دونَ ما أعطَيتَ ؛ فإنَّهُ لَيسَ مِن فَرائضِ اللّه ِ شَيءٌ النّاسُ أشَدُّ عَلَيهِ اجتِماعا ـ مَعَ تَفَرُّقِ أهوائهِم ، و تَشَتُّتِ آرائهِم ـ مِن تَعظيمِ الوَفاءِ بِالعُهودِ .
و قَد لَزِمَ ذلكَ المُشرِكونَ فيما بَينَهُم دونَ المُسلِمينَ لِما استَوبَلوا مِن عَواقِبِ الغَدرِ ، فَلا تَغدِرَنَّ بِذِمَّتِكَ ، و لا تَخِيسَنَّ بِعَهدِكَ ، و لا تَختِلَنَّ عَدُوَّكَ . ^۷

۰.14532.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : مسلمانان به شروط خود در آنچه حلال دانسته شده است، پايبندند.

۰.14533.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : مسلمانان به شروط خود وفادارند، مگر شرطى باشد كه حلالى را حرام يا حرامى را حلال گرداند.

۰.14534.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : مؤمنان، به شروط خود وفادارند.

۰.14535.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر گاه عهد شكنى كنند، خداوند دشمنشان را بر آنان مسلّط گرداند.

۰.14536.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : بدانيد كه هر كس به معاهدى (اهل ذمه) ستم كند، يا حقّش را كم بدهد، يا بيش از توانش او را مكلّف سازد، يا بدون رضايتش چيزى از او بگيرد، در روز قيامت من حجت آور (خصم و مدعى) او هستم.

۰.14537.امام على عليه السلام : همانا پيمانها، قلاده هايى است كه تا روز قيامت بر گردن است، هر كه آنها را رعايت كند خداوند به او احسان نمايد و هر كه آنها را بشكند خداوند او فرو بگذارد و هر كه پيمانها را سبك شمارد پيمانها از او نزد آن كس كه بر پيمانها تأكيد كرده و از خلق خود خواسته است تا آنها را پاس دارند، شكايت برد.

۰.14538.امام على عليه السلام نوشت : اگر با دشمنت پيمانى بستى، يا او را امان دادى، به پيمان خود وفادار باش و در امانت امانتدار باش
و خود را سپر پيمان و امانى كه داده اى، قرار ده؛ زيرا هيچ يك از فرايض خداوند مثل وفاى به عهد نيست كه مردم، با وجود داشتن خواسته هاى گوناگون و آرا و انديشه هاى متفاوت، در بزرگداشت آن يكدل باشند.
مشركان هم، پيش از مسلمانان، وفاى به عهد را در ميان خود لازم مى دانستند؛ زيرا عواقب پيمان شكنى را بد و ناگوار مى ديدند. بنا بر اين، به امان خود خيانت مكن و پيمانت را مشكن و دشمنت را مفريب.