۶۶۶۵.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :ثلاثٌ مِن أشَدِّ ما عَمِلَ العِبادُ : إنصافُ المُؤمِنِ مِن نفسِهِ ، و مُواساةُ المَرءِ أخاهُ ، و ذِكرُ اللّهِ على كُلِّ حالٍ ، و هو أن يَذكُرَ اللّهَ عزّ و جلّ عِندَ المَعصيَةِ يَهُمُّ بها فَيَحولُ ذِكرُ اللّهِ بَينَهُ و بينَ تلكَ المَعصيَةِ ، و هُو قَولُ اللّهِ عزّ و جلّ «إنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إذا مَسَّهُم طائفٌ مِنَ الشيطانِ تَذَكَّرُوا فإذا هم مُبْصِرُونَ»^۱ . ^۲

۶۶۶۶.الإمامُ الصّادقُ عليه السلامـ لحسينِ البزّازِ ـ: أ لاَ اُحَدِّثُكَ بِأَشَدِّ ما فَرَضَ اللّهُ عزّ و جلّ على خَلقِهِ ؟ ......... إنصافُ الناسِ مِن نَفسِكَ ، و مُواساتُكَ لِأخيكَ ، و ذِكرُ اللّهِ في كلِّ مَوطِنٍ ، أما إنّي لا أقولُ : سُبحانَ اللّهِ ، و الحَمدُ للّهِِ ، و لا إلهَ إلاّ اللّهُ ، و اللّهُ أكبَرُ ، و إن كانَ هـذا مِن ذاكَ ، و لكِـنْ ذِكرُ اللّهِ في كُلِّ مَوطِنٍ إذا هَجَمتَ على طاعَتِهِ أو مَعصِيَتِهِ . ^۳

۶۶۶۷.عنه عليه السلام :مَن كانَ ذاكراً للّهِِ على الحقيقةِ فهُو مُطِيعٌ ، و مَن كان غافِلاً عنهُ فهُو عاصٍ ، و الطاعَةُ علامَةُ الهدايَةِ ، و المَعصيَةُ علامَةُ الضَّلالَةِ ، و أصلُهُما مِنَ الذِّكرِ و الغَفلَةِ . ^۴

۶۶۶۵.امام باقر عليه السلام :سه چيز از سخت ترين كارهاى بندگان است : انصاف داشتن مؤمن ، كمك مالى انسان به برادرش و به ياد خدا بودن در همه حال، و آن به اين معناست كه آدمى به گاه رو به رو شدن با گناه و تصميم به انجام آن خدا را ياد كند ، و ياد خدا او را از آن گناه باز دارد . اين است سخن خداوند عزّ و جلّ كه مى فرمايد : «كسانى كه پروا مى كنند، چون وسوسه اى از شيطان به آنها برسد خدا را ياد مى كنند؛ زيرا مردمى صاحب بصيرتند» .

۶۶۶۶.امام صادق عليه السلامـ به حسين بزّاز ـفرمود : آيا تو را از سخت ترين چيزى كه خداوند بر بندگانش واجب كرده است آگاه نكنم؟ ......... اين كه با مردم رفتارى منصفانه داشته باشى ، با برادرت همدردى و هميارى كنى و خدا را در همه حال ياد كنى . امّا منظور من از ياد خدا، گفتن سبحان اللّه و الحمد للّه و لا إله إلاّ اللّه و اللّه أكبر، نيست . گر چه اين هم ذكر است ، اما منظور، به ياد خدا بودن هنگام رو به رو شدن با طاعت يا معصيت خداست .

۶۶۶۷.امام صادق عليه السلام :هر كه براستى به ياد خدا باشد، فرمان بَر و هركه از خدا غافل باشد، نافرمان است . طاعت، نشانه رهيافتگى است و معصيت، نشانه گمراهى و ريشه اين هر دو، ياد خدا و غفلت است .