2635

إتمامُ المَعروفِ

۰.12779.رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : استِتمامُ المَعروفِ أفضَلُ مِنِ ابتِدائهِ . ^۱

۰.12780.الإمامُ عليٌّ عليه السلام : جَمالُ المَعروفِ إتمامُهُ . ^۲

۰.12781.عنه عليه السلام : إكمالُ المَعروفِ أحسَـنُ مِنِ ابتِدائهِ . ^۳

۰.12782.عنه عليه السلام : الصَّنيعَةُ إذا لَم تُرَبَّ أخلَقَت ، كالثَّوبِ البالي ، و الأبنِيَةِ المُتَداعِيَةِ . ^۴

۰.12783.عنه عليه السلام : مَن لَم يُرَبِّ مَعروفَهُ فقَد ضَيَّعَهُ . ^۵

۰.12784.عنه عليه السلام : مَن لَم يُرَبِّ مَعروفَهُ فكأنَّهُ لَم يَصنَعْهُ . ^۶

2636

ما بِه يَتِمُّ المَعروفُ

۰.12785.الإمامُ عليٌّ عليه السلام : لا يَستَقيمُ قَضاءُ الحَوائجِ إلاّ بِثَلاثٍ : بِاستِصغارِها لِتَعظُمَ ، و بِاستِكتامِها لِتَظهَرَ ، و بِتَعجيلِها لِتَهنُؤَ . ^۷

۰.12786.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : رأيتُ المَعـروفَ لا يَصلُحُ إلاّ بِثَلاثِ خِصالٍ : تَصغيرِهِ ، و تَستيرِهِ ، و تَعجيلِهِ ؛ فإنَّكَ إذا صَغَّرتَهُ عَظَّمتَهُ عِندَ مَن تَصنَعُهُ إلَيهِ ، و إذا سَتَرتَهُ تَمَّمتَهُ ، و إذا عَجَّلتَهُ هَنَّأتَهُ ، و إن كانَ غَيرَ ذلكَ سَخَّفتَهُ و نَكَّدتَهُ . ^۸

2635

كمالِ خوبى

۰.12779.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : به سرانجام رساندن خوبى، برتر از آغاز كردن آن است.

۰.12780.امام على عليه السلام : زيبايى احسان، به كامل كردن آن است.

۰.12781.امام على عليه السلام : به كمال رساندن خوبى، نيكوتر از آغاز كردن آن است.

۰.12782.امام على عليه السلام : احسان و نيكى هرگاه پرورانده نشود (به كمال نرسد)؛ مانند جامه كهنه و ساختمانهاى درهم شكسته، كهنه و فرسوده مى شود.

۰.12783.امام على عليه السلام : هر كه خوبى و احسان خود را نپروراند، آن را تباه كرده است.

۰.12784.امام على عليه السلام : هر كه خوبى و احسان خود را نپروراند، گويى خوبى نكرده است.

2636

عوامل كمالِ خوبى

۰.12785.امام على عليه السلام : بر آوردن نيازها[ى مردم] به مرتبه كمال نرسد، مگر با رعايت سه چيز: خُرد شمردن آنها، تا اين كه بزرگ جلوه كنند، پوشاندن و به رخ نكشيدن آنها، تا اين كه خود آشكار شوند و تعجيل در انجام آنها، تا اين كه گوارا و دلنشين گردند.

۰.12786.امام صادق عليه السلام : ديدم كه احسان جز با سه كار سامان نمى پذيرد: كوچك شمردن آن، پوشاندن آن و شتاب كردن در انجام آن؛ زيرا هر گاه آن را كوچك شمارى، در نظر كسى كه بدو احسان كرده اى بزرگش ساخته اى و هر گاه آن را بپوشانى [و به رخ نكشى]، به كمالش رسانده اى و هر گاه در انجامش شتاب ورزى، گوارايش كرده اى، در غير اين صورت، احسان و نيكى خود را بى ارزش و ناگوار ساخته اى.