اصفهان نيز با وجود مدارس بسيارى كه توسط دودمان صفوى و ديگران در آن بنا شده بود ، با جذب و پرورش عالمان بزرگى از خارج و داخل ايران ، به زودى مركزيتى براى علوم اسلامى پيدا كرد و با ظهور عالمانى چون : مجلسى اوّل و دوم ، فيض كاشانى ، شيخ بهايى ، علوم منقول در اين خطّه به اوج خود رسيد .
در شيراز ، با وجودى كه جوّى فلسفى حكمفرما بود ، عالمى برخاست كه تمام توجّه وى ، به علوم منقول معطوف بود و در اشاعه اين علم و علوم وابسته به آن و پرورش و تربيت شاگردان ، سهم بسزايى داشت و وى ، كسى جز « شيخ صالح بن عبد الكريم بحرانى » نيست .
در اين مختصر ، بر آنيم تا شرح حال وى و نيز شاگردانش و اجازه دارندگان از او را با استفاده از اسناد و مدارك موجود ، معرّفى كنيم .
زندگى وى
نام كامل او «صالح بن عبد الكريم بن حسن بن صالح بن احمد بن ابراهيم بن كمال الدين بحرانى كرزكانى » است ، چنان كه در اجازه خود به محمد صادق رازى (اجازه بيست و هفتم از مجموعه حاضر ) ، به نسب خود ، اشاره نموده است .
از تاريخ تولّد وى اطّلاعى در دست نيست ؛ ولى آنچه مسلّم است اين كه وى در بحرين و ظاهرا در يكى از قُراى آن به نام « كرزكان » متولّد شده و چند سالى را در آن بلاد گذرانيده است .
