از تاريخ صدور اين فرمان ، اطّلاعى نيافتيم و ظاهرا از هنگام رسيدن اين فرمان ، وى رسما منصب قضاوت را كنار گذاشته و ديگر متعرّض اختلافات مردم نمى شده است و بيشتر همّت خود را صرف تدريس و تربيت شاگردان نموده است . چنان كه مرحوم خاتون آبادى در وقايع السنين والأعوام ، در اين باره نوشته است :
در كمال فضل و حال بود و متوجّه قطع و فصل معاملات مردم مى شد تا اين كه حرف او مذكور شد در خدمت نوّاب اشرف اقدس شاه سليمان ، در تقرّب عالى حضرت متعالى فضلعلى بيكا ، و شيخ صالح را قاضى كردند و رقم نوشته شد و بعد از رفتن رقم اشرف ، ديگر شيخ مزبور ، نه متعرّض افتا شد و نه متعرّض قطع و فصل معاملات شد . ^۱
البته در اجازاتى كه از بحرانى بين سال هاى 1059 تا 1098ق ، براى شاگردانش صادر شده ، مى توان چنين حدس زد كه اين فرمان ، قبل از سال 1059ق ، بوده ؛ چرا كه وى حدود سى سال ، حوزه تدريس دايرى داشته است .

وفات و محلّ دفن وى

سرانجام در ماه شعبان 1098 يا حدود اين ماه ، روح اين عالم بزرگ و محدّث فقيه ،از دار فانى به حيات باقى شتافت و پيكر مطهّرش در جوار مزار سيد علاءالدين حسين ، به خاك سپرده شـد . ^۲