حديث از رسول خدا در فضيلت خود حضرت و برترى آفرينش ايشان و فضيلت قبيله و اهل بيت وى ، آغاز مى شود .
مؤلّف ، در مقدّمه كتاب ، خود را «سيّد» ناميده است و خدا را به خاطر اين كه او را از ذريّه پيامبر و تمسّك جويندگان به «سنّت» وى قرار داده ، سپاس گفته است . نكته اخير مى تواند قرينه اى بر اهل سنّت بودنِ او باشد ؛ بويژه كه در سطور پايانى همين مقدّمه توضيح مى دهد كه پس از مناقب قريش و رسول خدا(ص) ، به فضايل ابوبكر و عمر و عثمان و على خواهد پرداخت و سپس به مناقب آل پيامبر كه عبارت اند از : آل على و آل عبّاس و آل جعفر و آل عقيل(!) و پس از آن به مناقب علماى صحابه ، يك به يك .
او همچنين يادآورى مى كند كه مجالس چهل گانه كتاب ، يادداشت هاى (اَمالىِ) او براى چهل مجلس اند و سپس فهرستى از موضوعات مجالس كتاب به دست مى دهد و اشاره مى كند كه اين فهرست را براى سهولت استفاده از كتاب ، مى نگارد . گفتنى است برخى مجالس كتاب وى (از جمله مجلس هشتم) ، عناوين مستقلّى نيز دارند كه مى تواند مربوط به تدوين قبلىِ وى (پيش از به هم پيوستن يادداشت ها) باشد .
بجز اين مقدّمه ، در هيچ جاى ديگر كتاب ، عبارتى از مؤلّف ديده نمى شود ، مگر دعاهاى پايان بعضى مجالس و بعضى اصطلاحات در وصف اسناد برخى احاديث .
ما از تمامى كتاب ، به ذكر مقدّمه و فهرست ، و صفحات آغاز و انجام نسخه ، و نيز مجلس هشتم آن (مُجتَنى نُزهة الطالب في فضل عليّ بن أبي طالب) اكتفا مى كنيم و كار تصحيح و انتشار