۰.15141.عنه عليه السلام : أعظَمُ الناسِ سُلطانا على نفسِهِ مَن قَمَعَ غَضَبَهُ و أماتَ شَهوَتَهُ . ^۱

۰.15142.عنه عليه السلام : رَأسُ الفَضائلِ مِلكُ الغَضَبِ و إماتَةُ الشَّهوَةِ . ^۲

۰.15143.عنه عليه السلام : ضَبطُ النَّفسِ عِندَ حادِثِ الغَضَبِ يُؤمِنُ مَواقِعَ العَطَبِ . ^۳

۰.15144.عنه عليه السلام : ظَفِرَ بالشيطانِ مَن غَلَبَ غَضَبَهُ ، ظَفِرَ الشيطانُ بِمَن مَلَكَهُ غَضَبُهُ . ^۴

۰.15145.عنه عليه السلام : أعدَى عَدُوٍّ لِلمَرءِ غَضَبُهُ و شَهوَتُهُ ، فَمَن مَلَكَهُما عَلَت درجَتُهُ ، و بَلَغَ غايَتَهُ . ^۵

۰.15146.عنه عليه السلام : الغَضَبُ عَدُوٌّ فلا تُمَلِّكْهُ نفسَكَ . ^۶

۰.15147.عنه عليه السلام : مَن غَلَبَ علَيهِ غَضَبُهُ و شَهوَتُهُ فهُو في حَيِّزِ البَهائمِ . ^۷

۰.15148.عنه عليه السلام : اِملِكْ حَمِيَّةَ أنفِكَ، و سَورَةَ حَدِّكَ، و سَطوَةَ يَدِكَ، و غَربَ لسانِكَ، و احتَرِسْ مِن كُلِّ ذلكَ بكَفِّ البادِرَةِ ، و تَأخِيرِ السَّطوَةِ، [و ارفَعْ بَصَرَكَ إلَى السماءِ عندَ ما يَحضُرُكَ مِنهُ] ^۸ حتّى يَسكُنَ غَضَبُكَ فَتَملِكَ الاختِيارَ، و لَن تُحكِمَ ذلكَ مِن نفسِكَ حتَّى تُكثِرَ هُمُومَكَ بِذِكرِ المَعادِ إلى رَبِّكَ . ^۹

۰.15141.امام على عليه السلام : بزرگترين فرمانروا بر نفْس، كسى است كه خشم خويش را درهم كوبد و خواهش نفْس خود را بميراند.

۰.15142.امام على عليه السلام : تسلّط داشتن بر خشم و ميراندن خواهش نفْس، سرآمد فضايل است.

۰.15143.امام على عليه السلام : خويشتندارى به هنگام بروز خشم، از افتادن در ورطه هاى هلاكت مصون مى دارد.

۰.15144.امام على عليه السلام : هر كه بر خشم خويش چيره شود، بر شيطان پيروز شود و هر كه مقهور خشم خويش شود، شيطان بر او پيروز گردد.

۰.15145.امام على عليه السلام : دشمن ترين دشمن آدمى، خشم و شهوت اوست. پس هر كه بر اين دو مسلّط شود، درجه اش بالا رود و به هدفش برسد.

۰.15146.امام على عليه السلام : خشم، دشمن توست. پس، او را برخود مسلّط مگردان.

۰.15147.امام على عليه السلام : هر كه خشم و شهوتش بر او چيره شوند، در جايگاه ستوران است.

۰.15148.امام على عليه السلام نوشت : بادِ دماغ و تندىِ خشم و ضربِ دست و تيزىِ زبانت را مهار كن و با نگهداشتن زبانت به گاه خشم و درنگ كردن در حمله و نشان دادن ضرب دست، خود را از همه اين صفات زشت نگه دار (و هرگاه اين حالات به تو دست داد، نگاهت را به آسمان بردار) تا خشمت آرام گيرد و عنان اختيارت را در دست گيرى و تو هرگز بر خود چنين تسلّطى پيدا نكنى، مگر آن گاه كه فكر و ذكر خود را پيوسته متوجّه معاد و بازگشت به سوى پروردگارت گردانى.