۲۰۸۶.عنه عليه السلامـ و قد خَرجَ للاسْتِسْقاءِ ـ: إنّ اللّهَ يَبتَلي عِبادَهُ عندَ الأعمالِ السَّيِّئةِ بنَقْصِ الثَّمَراتِ و حَبْسِ البَرَكاتِ و إغْلاقِ خَزائنِ الخَيراتِ ، لِيَتوبَ تائبٌ و يُقْلِعَ مُقْلِعٌ و يَتَذكَّرَ مُتَذكِّرٌ و يَزْدَجرَ مُزْدَجِرٌ . ^۱

۲۰۸۷.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :المؤمنُ لا يَمْضي علَيهِ أربَعونَ لَيلةً إلاّ عَرَضَ لهُ أمرٌ يُحزِنُهُ يُذَكَّرُ بهِ . ^۲

۲۰۸۸.عنه عليه السلام :إذا أرادَ اللّهُ عزّ و جلّ بعبدٍ خيرا فأذْنبَ ذَنبا تَبِعَهُ بنِقمَةٍ و يُذكِّرُهُ الاسْتِغفارَ ، و إذا أرادَ اللّهُ عزّ و جلّ بعبدٍ شَرّا فأذْنبَ ذَنبا تَبِعَهُ بنِعمَةٍ لِيُنْسِيَهُ الاسْتِغفارَ و يَتَمادى بهِ ، و هُو قولُ اللّهِ عزّ و جلّ : «سنَسْتدرِجُهُم من حيثُ لا يعلمونَ»^۳ بالنِّعَمِ عند المَعاصي . ^۴

۲۰۸۹.عنه عليه السلام :ما منِ مؤمنٍ إلاّ و هُو يُذَكَّرُ في كُلِّ أربَعينَ يَوما ببلاءٍ ، إمّا في مالِهِ أو في ولدِهِ أو في نَفسِهِ فيؤجَرُ علَيهِ ، أو هَمٍّ لا يَدري مِن أينَ هُو . ^۵

۲۰۸۶.امام على عليه السلامـ هنگام بيرون رفتن براى طلب باران ـفرمود : هرگاه بندگان خدا گناه و بد كردارى كنند خداوند آنان را به كاهش محصولات و بازداشت بركات و بستن دَرِ گنجينه هاى خير مبتلا مى سازد تا توبه گر توبه كند و گنهكار دل از گناه بركند و پند گيرنده پند پذيرد و نهى شده [از گناه ]باز ايستد.

۲۰۸۷.امام صادق عليه السلام :مؤمن چهل شب بر او نمى گذرد جز آن كه پيشامدى برايش شود كه غمگينش سازد و بدان وسيله متنبّه گردد.

۲۰۸۸.امام صادق عليه السلام :هرگاه خداوند خير بنده اى را بخواهد و از او گناهى سر زند، در پى آن گناه به مصيبتى گرفتارش مى سازد تا او را به ياد استغفار كردن اندازد. و هرگاه خداوند بدى بنده اى را خواهد و از او گناهى سر زند، در پى آن بدو نعمتى مى بخشد تا آمرزش خواهى را از ياد ببرد و آن گناه را ادامه دهد. اين است فرموده خداوند عزّ و جلّ كه: «از جايى كه خود نمى دانند بتدريج آنان را فرو مى گيريم» يعنى با نعمت دادن به هنگام گناه.

۲۰۸۹.امام صادق عليه السلام :هيچ مؤمنى نيست مگر آن كه هر چهل روز يك بار ، به وسيله بلايى متنبّه مى شود. اين بلا يا به مال او مى رسد ، يا به فرزندش يا به خودش ؛ كه پاداش آن را مى بيند ، و يا اندوهى به او مى رسد كه نمى داند از كجاست.