۲۰۹۳.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :إنَّ اللّهَ تباركَ و تعالى إذا كانَ مِن أمْرِهِ أن يُكرِمَ عَبدا و له عِندَه ذَنبٌ ابْتَلاهُ بالسُّقْمِ ، فإنْ لَم يَفعَلْ فبِالحاجةِ، فإنْ لَم يَفعَلْ شَدَّدَ علَيه عندَ المَوتِ . و إذا كانَ مِن أمرِهِ أنْ يُهينَ عَبدا و لَه عندَهُ حَسَنةٌ أصَحَّ بَدنَهُ، فإنْ لم يفعلْ وسَّعَ علَيهِ في مَعيشتِهِ ، فإنْ لَم يَفعلْ هَوّنَ علَيهِ المَوتَ . ^۱

۲۰۹۴.بحار الأنوار عن يونسَ بنِ يعقوبَ:سمعتُ جعفرَ بنَ محمّدٍ عليه السلام يقولُ : مَلعونٌ مَلعونٌ كُلُّ بدَنٍ لا يُصابُ في كلِّ أربعينَ يوما . قلتُ : ملعونٌ؟! قالَ : ملعونٌ . فلَمّا رأى عِظَمَ ذلكَ علَيَّ قالَ لي : يا يُونسُ ، إنّ مِن البَلِيّةِ الخَدْشَةَ و اللَّطْمَةَ و العَثْرَةَ و النَّكْبَةَ و القَفْزَةَ و انْقِطاعَ الشِّسْعِ و أشْباهَ ذلكَ.
يا يُونسُ، إنّ المؤمنَ أكْرَمُ على اللّهِ تعالى مِن أنْ يَمُرَّ علَيهِ أربَعونَ لا يُمَحِّصُ فيها ذُنوبَهُ ، و لَو بغَمٍ يُصيبُهُ لا يَدري ما وَجهُهُ . و اللّهِ، إنَّ أحَدَكُم لَيَضَعُ الدَّراهِمَ بينَ يدَيهِ فَيَزِنُها فيَجِدُها ناقِصةً فيَغْتَمُّ بذلكَ ثُمّ يَزِنُها فيَجِدُها سَواءً ، فيكونُ ذلكَ حَطّا لبَعضِ ذُنوبِهِ . ^۲

۲۰۹۳.امام باقر عليه السلام :هرگاه خداوند متعال بنايش اين باشد كه بنده اى را گرامى بدارد و آن بنده گناهى كرده باشد او را به بيمارى مبتلا مى گرداند، اگر چنين نكرد به فقر و نيازمندى دچارش مى سازد و اگر اين را هم نكرد هنگام جان كندن بر او سخت مى گيرد. و اگر بنايش اين باشد كه بنده اى را خوار و بي مقدار سازد و او كارى نيك نزد خدا داشته باشد، تن سالم به او مى دهد، اگر چنين نكرد زندگى اش را فراخ مى گرداند و اگر اين را هم نكرد مرگ را بر او آسان مى سازد.

۲۰۹۴.بحار الأنوارـ به نقل از يونس بن يعقوب ـ: از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مى فرمود : ملعون است، ملعون آن بدنى كه هر چهل روز بلايى به آن نرسد. عرض كردم: ملعون است؟! فرمود: ملعون است. چون آن حضرت ديد اين مطلب بر من گران آمده است فرمود: اى يونس! جراحت برداشتن، سيلى خوردن، لغزيدن، گرفتارى ، از جا پريدن، پاره شدن بند كفش و امثال اينها، همه بلاست.
اى يونس! مؤمن نزد خداوند متعال ارجمندتر از آن است كه چهل روز بر او بگذرد و خداوند در آن مدّت گناهانش را پاك نكند، گر چه با رسيدن اندوهى به او، كه خود نمى داند علّتش چيست. به خدا سوگند، فردى از شما درهمهايش را جلوى خود مى گذارد و آنها را وزن مى كند و مى بيند كم است و غمگين مى شود .
دوباره آنها را وزن مى كند و مى بيند درست است. همين اندوه، برخى گناهان او را فرو مى ريزد.