۰.15588.عنه عليه السلام : إيّاكَ و الغِيبةَ ؛ فإنّها تُمَقِّتُكَ إلَى اللّه ِ و الناسِ ، و تُحبِطُ أجرَكَ . ^۱

۰.15589.عنه عليه السلام : العاقِلُ مَن صانَ لِسانَهُ عنِ الغِيبَةِ . ^۲

۰.15590.عنه عليه السلام : لا تُعَوِّدْ نفسَكَ الغِيبَةَ ؛ فإنّ مُعتادَها عَظيمُ الجُرمِ . ^۳

۰.15591.عنه عليه السلام : أبغَضُ الخَلائقِ إلَى اللّه ِ المُغتابُ . ^۴

۰.15592.عنه عليه السلام : مِن أقبَحِ اللُّؤمِ غِيبَةُ الأخيارِ . ^۵

۰.15593.عنه عليه السلام : و إنّما يَنبَغِي لأهلِ العِصمَةِ و المَصنوعِ إلَيهِم فِي السلامَةِ أن يَرحَموا أهلَ الذُّنوبِ و المَعصيَةِ ، و يكونَ الشُّكرُ هُو الغالِبَ علَيهِم ، و الحاجِزَ لَهُم عَنهُم ، فكيفَ بالعائبِ الذي عابَ أخاهُ و عَيَّرَهُ بِبَلواهُ ؟! أ ما ذَكَرَ مَوضِعَ سَترِ اللّه ِ علَيهِ مِن ذُنوبِهِ ممّا هُو أعظَمُ مِن الذَّنبِ الذي عابَهُ بهِ ؟ ! و كيفَ يَذُمُّهُ بذَنبٍ قد رَكِبَ مِثلَهُ ؟ ! فإن لم يَكُنْ رَكِبَ ذلكَ الذَّنبَ بعَينِهِ فَقد عَصَى اللّه َ فيما سِواهُ مِمّا هو أعظَمُ مِنهُ . و ايمُ اللّه ِ ، لَئن لم يَكُن عَصاهُ فِي الكبيرِ و عَصاهُ فِي الصغيرِ لَجَراءَتُهُ على عَيبِ الناسِ أكبَرُ ! ^۶

۰.15588.امام على عليه السلام : از غيبت كردن بپرهيز؛ كه اين كار ، تو را نزد خدا و مردم مبغوض مى سازد و پاداشت را بر باد مى دهد.

۰.15589.امام على عليه السلام : خردمند، كسى است كه زبانش را از غيبت نگه دارد.

۰.15590.امام على عليه السلام : خودت را به غيبت كردن عادت مده؛ زيرا شخص معتاد به غيبت گويى گناهش بسيار بزرگ است.

۰.15591.امام على عليه السلام : منفورترين مردم نزد خدا، غيبتگر است.

۰.15592.امام على عليه السلام : از زشت ترين فرو مايگيها، غيبت كردن از نيكان است.

۰.15593.امام على عليه السلام فرمود : افراد پاكدامن و برخوردار از نعمت پرهيزگارى بايد و بجاست كه با گنه ورزان و معصيت كاران مهربان و دلسوز باشند و سپاسگزارى [ به خاطر نعمت پاكدامنى و پرهيزگارى] بر ايشان چيره باشد و مانع غيبت آنها از گنهكاران شود. [حال چه رسد به عيبجويى] و چگونه از برادر خويش عيبجويى مى كند و او را به گناهش سرزنش مى نمايد؟ مگر به ياد نمى آورد مقام ستّارى خدا را كه گناه او را پوشاند، گناهى كه بزرگتر از گناه آن برادرى است كه او را بدان سرزنش مى كند! چگونه او را به خاطر گناهى نكوهش مى كند كه خودش چونان گناهى را مرتكب شده است؟ و اگر عين آن گناه را نكرده باشد، بي گمان با گناهى بزرگتر از آن، خدا را نافرمانى كرده است. به خدا سوگند كه اگر با گناه بزرگى خدا را نافرمانى نكرده، و در گناه كوچكى او را نافرمانى كرده باشد، بي گمان همين گستاخى او در عيب گويى از مردم بزرگترين گناه است!