در حديثى قدسى ، در توصيف پيامبر خاتم صلى اللَّه عليه و آله ، خدا خطاب به موسى عليه السلام مى‏فرمايد :
وَلَأَنزِلَنَّ عَلَيهِ قُرآناً فُرقاناً شِفاءً لِما فِى الصُّدورِ مِن نَفْثِ الشَّيطانِ .^۱
قرآنى فرو مى‏فرستم كه فرقان است [و حق را از باطل جدا مى‏سازد] و درمان است براى وسوسه شيطان در دل‏ها .
ليكن در دو حديثى كه در متن آمد ، دو وجه ديگر در تبيين اين نام ذكر شده است :
وجه اوّل : قرآن از آن رو «فرقان» ناميده شده كه آيات و سوره‏هاى آن ، متفرّق (جدا از هم) نازل شده‏اند ، بر خلاف ديگر كتب آسمانى كه يكباره و دفعى نازل گشته‏اند . ^۲
وجه دوم : مقصود از قرآن ، همه كتاب خدا (اعم از محكم و متشابه) و مقصود از فرقان ، آيات محكم اند كه عمل كردن به آنها واجب است . ^۳
شايان ذكر است كه منافاتى ميان سه وجه ياد شده ، وجود ندارد . بنابر اين ، همه اين وجوه مى‏توانند در اين نام‏گذارى مورد توجّه باشند .
قرآن كريم در هفت آيه از «فرقان» ياد كرده است ^۴كه تنها در دو آيه ، مراد، قرآن كريم است. . ^۵ در بسيارى از روايات نام «فرقان» براى قرآن به كار رفته است، بويژه هر گاه از قرآن در كنار ديگر كتب آسمانى ياد شده است. ^۶