مىگيرد . بنا بر اين ، هيچ گاه منبع ضعيف بر قوى مقدّم آورده نمىشود ، ۱ مگر در حالات خاصّى ، مانند وقتى كه بخواهيم از تكرار نام راوى يا تكرار اشاره به اختلاف ، با تعبير «نَحوُه (مشابه آن)» اجتناب بورزيم ، كه در چنين مواردى ، ترتيبِ يادشده ، رعايت نمىشود.
2 . منابع شيعى از منابع اهل سنّت ، جدا مىشوند و هر يك از اين دو مجموعه ، جداگانه ذكر مىگردند. اين دو مجموعه را در پانوشت با نشانه نقطهويرگول (؛) ، از هم جدا مىكنيم. همچنين ، ارجاعات به يك مجموعه از منابع (مثلاً منابع شيعه) نيز با نشانه ويرگول (،) ، از هم جدا مىشوند.
3 . بسيارى اوقات ، در يك منبع ، يك نقل ، دو شماره دارد : يكى شماره مسلسل كه از ابتداى كتاب ، شروع و در پايان آن ، تمام مىشود ، و ديگرى ، شماره مربوط به بابى كه حديث در آن آمده است ، و ما همواره ، شماره مسلسل را بر مىگزينيم.
4 . معيار براى ذكر شماره صفحات ، شروع شدن متن برگزيده ما در آن صفحه است.
5 . معيار عمده براى ذكر اختلافات در پانوشت ، تأثير اين اختلافات در معنا يا مفيد بودن ذكر آنها براى خواننده است ، و اين اختلافات، در صورت ضرورت، دقيقاً ذكر و با واژه «نحوه (مشابه آن)» نشان داده مىشوند.
6 . پس از ذكر منابع در پانوشت ، گاه با تعبير «ر . ك :» در متن فارسى و «راجع :»
1.كتابهاى حديثى موجود در پژوهشكده علوم و معارف حديث (اعم از منابع شيعه و اهل سنّت) ، بر پايه اصول و معيارهاى خاصّى مرتّب و طبقهبندى شدهاند؛ معيارهايى چون : تقدّم تاريخى كتاب ، شخصيّت مؤلّف ، احراز انتساب كتاب به مؤلّف ، ارزش كتاب در محافل علمى ، و ديگر معيارها و اصول ارزشگذارى كتابها . همينها، معيار ترتيب منابع در پانوشتها نيز قرار گرفتهاند.