عِندَ كُلِّ قَومٍ غَضٌّ ، إلى‏ يَومِ القِيامَةِ . ¹
چون خداوند ، آن را براى زمانى خاص و مردمى خاص ، فرو نفرستاده است. به همين دليل، قرآن ، در هر زمانى ، نو، و براى هر مردمى ، تا روز قيامت، تازه است .
اين ويژگى، حاكى از آن است كه معارف قرآن ، لايه‏هاى عميق و متعدّدى دارند كه در مقاطع مختلف تاريخ، كشف مى‏شوند و مورد بهره‏بردارى قرار مى‏گيرند. البته هر كسى ، قادر به كشف معارف عميق و حقايق دقيق قرآن نيست؛ بلكه تنها كسانى از اين توانايى برخوردارند كه از نظر علمى و عملى، شايستگى‏هاى لازم را داشته باشند .

6. داشتن بُطون و لايه‏هاى معنايى‏

قرآن، به سان متنِ دست‏نوشته آدمى نيست كه هر چه قدر عميق باشد، باز هم بتوان به عمق و كُنه آن رسيد. قرآن، سخن خداوند حكيمِ دانا و بى‏نهايت است كه عالَم و آدم را آفريد و از اعماق وجود هستى، آگاه است. حقيقت و اعتبار، دست اوست . ذهن و عين، در اختيار اوست. مكتوب و مخلوق، ازآن اوست. خداوند، بر پايه اين حكمت و دانايى، كتابش را چنان منظّم ساخته كه جز او و آن كه او بخواهد، كسى نمى‏تواند به كنه آن برسد. اين، همان چيزى است كه از آن به «بطون قرآن» يا «لايه‏هاى معنايى قرآن» ^۲ و نيز «حقايق قرآنى» ياد مى‏شود .
در حديثى از امام باقر عليه السلام آمده است :
إنَّ لِلقُرآنِ بَطناً ، وَ لِلبَطنِ بطناً .^۳
قرآن ، باطنى دارد و باطن آن هم باطنى دارد .