۶۱.امام على عليه السلام- در باره بعثت پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله -:خداوند ، او را در زمانى فرستاد كه مدّتها پيامبرى نيامده بود و مردمان ، در خوابى دراز ، فرو رفته بودند و رشته تافته و در هم تنيده[ى دين و احكام الهى] ، از هم گسيخته بود . در چنين هنگامى ، كتابى را براى آنان آورد كه آنچه [يعنى تورات و انجيل] را كه پيش از او آمده بود، تصديق مىكرد و نورى سزاوارِ پيروى بود . آن [كتاب و نور] ، قرآن است . پس ، از آن بخواهيد تا سخن بگويد .
۶۲.امام على عليه السلام- در باره بعثت پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله -:او را با نورى تابناك و برهانى آشكار و راهى پيدا و كتابى راهنما فرستاد .
۶۳.امام على عليه السلام : گواهى مىدهم كه محمّد ، بنده و فرستاده اوست . او را با نورى درخشان و پرتوى تابان فرستاد .
۶۴.امام على عليه السلام- در بيان جايگاه خود نسبت به پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله -:هر سال در كوه حرا اقامت مىگُزيد ، و من ، او را مىديدم [و ملاقات مىكردم ]و كسى جز من ، او را نمىديد [و ملاقات نمىكرد] . آن روزها، [اهل ]هيچ خانهاى به اسلام در نيامده بود ، مگر پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله و خديجه ، و من ، سومينِ آنها بودم . نور وحى و رسالت را مىديدم و رايحه نبوّت را مىبوييدم .
۶۵.امام حسن عليه السلام : به راستى كه در اين قرآن ، چراغهاى روشنايى و شفاى سينههاست . پس جلا دهنده ، بايد كه به نور آن ، [ديده دل خويش را] جلا دهد و انديشهاش را در اوصاف آن ، به درنگ وا دارد ؛ ۱ چرا كه انديشيدن [در قرآن] ، مايه حيات دلِ شخص بينشوَر است ، همچنان كه آدمى در تاريكىها ، با كمك نور، راه خود را مىپيمايد .
1.يا : شخص تيزبين بايد دقّت نظر داشته باشد و اين دقّت را تا رسيدن به صفات آن ، ادامه دهد .
