۰.13351.عنه عليه السلام : إنَّ اللّه َ تَعالى يُسائلُكُم مَعشَرَ عِبادِهِ عَنِ الصَّغيرَةِ مِن أعمالِكُم وَ الكَبيرَةِ ، و الظّاهِرَةِ و المَستورَةِ ، فإن يُعَذِّبْ فأنتُم أظلَمُ ، و إن يَعفُ فهُوَ أكرَمُ . ^۱

۰.13352.عنه عليه السلام : وَ لا تنَصِبَنَّ نَفسَكَ لِحَربِ اللّه ِ ؛ فإنَّهُ لا يَدَ لَكَ بِنِقمَتِهِ ، و لا غِنى بِكَ عَن عَفوِهِ و رَحمَتِهِ . ^۲

۰.13353.عنه عليه السلام : إلهي اُفَكِّرُ في عَفوِكَ فتَهونُ عَلَيَّ خَطيئَتي ، ثُمَّ أذكُرُ العَظيمَ مِن أخذِكَ فتَعظُمُ عَلَيّ بَلِيَّتي . ^۳

۰.13354.عنه عليه السلام : إلهي جودُكَ بَسَطَ أمَلي ، و عَفوُكَ أفضَلُ مِن عَمَلي ... إلهي إن أخَذتَني بِجُرمي أخَذتُكَ بِعَفوِكَ ، و إن أخَذتَني بِذُنوبي أخَذتُكَ بِمَغفِرَتِكَ ... فَلا تَجعَلْني مِمَّن صَرَفتَ عَنهُ وَجهَكَ ، و حَجَبَهُ سَهوُهُ عَن عَفوِكَ . ^۴

۰.13355.عنه عليه السلام : إلهي عَظُمَ جُرمي إذ كُنتَ المُبارَزَ بِهِ ، و كَبُرَ ذَنبي إذ كنتَ المطالِبَ بِهِ ، إلاّ أنّي إذا ذَكَرتُ كَبيرَ جُرمي و عَظيمَ غُفرانِكَ ، وَجَدتُ الحاصِلَ لي مِن بَينِهِما عَفوَ رِضوانِكَ . ^۵

۰.13351.امام على عليه السلام : اى جماعت بندگان خدا! همانا خداوند متعال از كارهاى ريز و درشت و بى پرده و در پرده شما بازخواستتان مى كند. آن گاه، اگر كيفرتان دهد شما بيش از اينها ستمكار بوده ايد و اگر گذشت كند او بيش از آن بخشايشگر است.

۰.13352.امام على عليه السلام نوشت : مبادا به جنگ با خدا برخيزى؛ زيرا تو توانايى خشم او را ندارى و از گذشت و مهربانيش بى نياز نيستى.

۰.13353.امام على عليه السلام گفت : الهى! به بخشايش تو مى انديشم، در نتيجه خطا و گناهم بر من آسان مى شود، سپس سختى كيفر تو را به ياد مى آورم ، پس بلا و گرفتاريم بر من بزرگ مى نمايد.

۰.13354.امام على عليه السلام گفت : خداى من! بخشش تو به اميد من ميدان مى دهد و گذشت تو بالاتر از عمل من است... خداى من! اگر تو مرا به جُرمم مؤاخذه كنى من تو را به گذشتت باز خواست مى كنم و اگر تو به گناهانم مؤاخذه ام كنى من تو را به آمرزشت باز خواست مى كنم... پس، مرا چنان كسى قرار مده كه رويت را از او برگرداندى و غفلت او، وى را از بخشايش تو بازداشته است.

۰.13355.امام على عليه السلام گفت : خداى من! جُرمم سنگين است؛ زيرا با انجام آن به ميدان جنگ با تو آمدم و گناهم سترگ است؛ زيرا با ارتكاب آن تو را به هماوردى طلبيدم. اما وقتى جرم بزرگ خود و عظمت آمرزش تو را به ياد مى آورم، نتيجه اى كه براى خود از اين دو مى گيرم، گذشتِ رضايتمندانه توست.