محمّد باقر مجلسى ـ قدّس اللّه روحه ـ رهنمون مى شود . او هم اين ماجراى انديشه برانگيز را با مطالبى منظوم و منثور ، در ستايش علاّمه مجلسى قلمى مى كند ^۱ و همين ريخته قلمِ اوست كه امروز در دست است و ستايش نامه علاّمه مجلسى ناميده شده و توسّط حضرت آية اللّه روضاتى ، نسخه برگردانِ آن ، در شمارگانى اندك ، تهيّه شده و به اهل فضل و دانش ، عرضه گرديده است .
بدين ترتيب ، ستايش نامه ، هم پاره اى از سرگذشت خودْ نوشتِ آن فقيه بزرگوار ، و هم ثناىِ وافرِ او را در حقِّ علاّمه مجلسى در بر دارد .
متأسفانه ، آگاهىِ روشنى نداريم كه آيا اين ستايش نامه به دستِ علاّمه مجلسى رسيده و گره از كارِ فرو بسته آن دانشمند رنج ديده ، گشوده است يا نه؟
چنان كه خواهد آمد ، گزارش كرده اند كه اين مرد ، در شمارِ افراد صاحبِ اجازه روايت از علاّمه مجلسى است . پس مى توان احتمال داد كه وى ، اين ستايش نامه را به محضرِ آن بزرگ ، پيشكش نموده و قصّه پُر غصّه خود ، باز گفته است. علاّمه هم كه مرد را اهليّتمند ديده ، نيازش را برآورده و تلطّف ها با او نموده ، از جمله ، اجازه روايتى به او داده باشد؛ واللّه أعلم بالصّواب .
بارى، نسخه اصل و احتمالاً منحصر به فردِ ستايش نامه، متعلّق به