نويسنده ستايش نامه ، فقيه علاّمه و اديب يگانه ، شيخ احمد بحرانى ، عالم امامىِ هم روزگارِ علاّمه مجلسى است . گزارش هايى چند از احوال او در تراجم نامه ها مذكور است و چون علاّمه روضاتى در پيش گفتارِ نسخه برگردان ستايش نامه ، لُبّ مطالب گزارش ها را به قلم مايه ورِ خويش ، آورده و تحليل كرده اند و در اين باب ، دادِ معنا داده اند ، واز سوى ديگر ، ابجد خوانى چون مرا نمى رسد كه در برابرِ آن دانشى مردِ گران مايه ، در كارِ معرفت رجالى و تراجمْ نگارى ، بخت آزمايى كند ، اين «درآمد» را با نقلِ نوشته ايشان ، زينت مى دهيم :

گزارش آيت الله روضاتى ازترجمه احوال علاّمه بحرانى

نخستين كسى كه [نام] او را در كتاب رجالش آورده ، محدّث فقيه بزرگ ، مرحوم شيخ حُرّ عاملى (م 1104) است كه لابد از نزديك با او آشنا شده و در بخش دوم كتاب أمل الآمل درباره اش گفته است :
الشيخ أحمد بن محمّد بن يوسف البحراني، عالمٌ فاضلٌ محقّقٌ معاصرٌ شاعرٌ أديبٌ ، له كتاب رياض الدلائل و حياض المسائل لم يتمّ ، ورسالة سمّاها المشكاة المضيئة في المنطق ، و رسالة سمّاها الرّموز الخفيّة في المسائل المنطقيّة؛ وله شعرٌ جيّد .
پس از شيخ حُرّ ، عالم جليل ، مرحوم شيخ سليمان بحرانى (م 1121) است كه در كتاب جواهر البحرين از شيخ احمد ، بسى تجليل نموده و گويد :
الإمام الّذي لم تسمع بمثله الأدوار ، والهمام الّذي زندُه في كلّ كمالٍ وار .. . حضرتُ درسه الفاخر ، فصادفته كالبحر الزّاخر ... وكان أعبدَ من رأيناه في عصرنا وأشرفَهم في الأخلاق ، بل ـ واللّه ـ