دادن ترجمه اى صحيح و فصيح و در بردارنده همه ظرافت هاى معنوى و صورى يك متن اديبانه و پُر از آرايه و صنعتگرى از اين دست ، آن گونه كه در فخامت و جزالت ، با اصل پهلو بزند ، چگونه كارى است . نمى گويم به اصطلاح اهل حكمت ، «ممتنع الوجود» است؛ امّا قريب به «اعجاز» خواهد بود!
به گمان من ، ترجمه ستايش نامه ، چيزِ بارِدى خواهد شد كه به هيچ روى ، وانماينده جمال وجلال اصل آن نيست . ارزش ادبى اين متن ، به اين است كه همين طور و به زبان اصلى خوانده شود .
اگر هم مُراد از ترجمه ، آگاهى از اطّلاعات تاريخى آن است ، استخراج آنها با اندكى عربيدانى ميسّر است . افزون بر اين ، فشرده محتواى آن ، در همين درآمد و نيز پيش گفتار نسخه برگردانستايش نامه آمده است و ان شاء اللّه با تفصيل بيشتر نيز قلمى خواهد شد .