۰.16097.تفسير الطبري عن ابن عبّاس : « إِنِّى أَرَاكُم بِخَيْرٍ » قالَ : رُخْصُ السِّعرِ . « وَ إِنِّى أَخَافُ عَلَيْكُمْ عَذَابَ يَوْمٍ مُّحِيطٍ »^۱ قالَ : غَلاءُ السِّعرِ . ^۲

۰.16098.الكافي عن الفضيل عن الإمام الباقر عليه السلام : إنَّ الرَّجُلَ لَيُذنِبُ الذَّنبَ فَيُدرَأُ عَنهُ الرِّزقُ . و تَلا هذِهِ الآيَةَ : « إِذْ أَقْسَمُوا لَيَصْرِمُنَّهَا مُصْبِحِينَ * وَ لاَ يَسْتَثْنُونَ * فَطَافَ عَلَيْهَا طَائفٌ مِّن رَّبِّكَ وَ هُمْ نَائِمُونَ »^۳ . ^۴

۰.16099.تفسير القرآن العظيم عن جهم عن إبراهيم : أوحَى اللّه ُ عزّ و جلّ إلى نَبِيٍّ مِن أنبِياءِ بَني إسرائيلَ أن قُل لِقَومِكَ : إنَّهُ لَيسَ مِن أهلِ قَريَةٍ و لا أهلِ بَيتٍ يَكونونَ عَلى طاعَةِ اللّه ِ فَيَتَحَوَّلونَ مِنها إلى مَعصِيَةِ اللّه ِ إلاّ تَحَوَّلَ اللّه ُ مِمّا يُحِبّونَ إلى ما يَكرَهونَ .
ثُمَّ قالَ : إنَّ تَصديقَ ذلِكَ في كِتابِ اللّه ِ :
« إِنَّ اللَّهَ لاَ يُغَيِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنفُسِهِمْ »^۵ . ^۶

۰.16097.تفسير طبرى از ابن عبّاس : [درباره آيه ]«من شما را در خوشى و آسايش مى بينم» [ابن عبّاس ]گفته است: [مراد ]پايين بودنِ قيمت ها است ؛ [و درباره آيه ]«و بر شما از عذاب روزى فراگير مى ترسم» [ابن عبّاس ]گفته است: [مراد ]بالا بودن قيمت ها است .

۰.16098.الكافى از فضيل از امام باقر عليه السلام : «هر آينه ، آن گاه كه انسان گناهى را مرتكب مى شود ، روزى از او روى مى گرداند» . آن گاه ، امام اين آيه را تلاوت فرمود: (ما آن ها [اهل مكّه] را بيازموديم [= به آن ها نعمت داديم ، ولى كفر ورزيدند] ، چنان كه خداوندانِ آن بوستان را آزموديم ؛ آن گاه كه سوگند خوردند كه هر آينه بامداد پگاه [پنهان از مستمندان] ميوه آن را خواهيم چيد * و نگفتند : اگر خداى خواهد * پس شبانگاه كه خفته بودند ، آفتى از سوى پروردگارت بر گِردِ آن [بوستان ]بگرديد) .

۰.16099.تفسير القرآن العظيم از جهم از ابراهيم : خداوند به يكى از پيامبران بنى اسرائيل وحى كرد كه به امّتش بگويد : «هر مردمِ آبادى اى يا اعضاى خانه اى كه نخست خداى را فرمان مى برند و سپس به نافرمانىِ خدا روى مى آورند ، بى گمان ، خداوند آن چه را آنان مى پسندند به آن چه نمى پسندند ، تغيير مى دهد» . سپس [آن پيامبر ]گفت: تأييد اين سخن ، در كتاب خداى چنين است: «همانا خداوند آن چه را گروهى دارند [از نعمت ها] ، دگرگون نمى كند تا آن گاه كه آن چه را در خودشان است [= صفات و اعمال خود را ]دگرگون كنند» .