۴۶۸۴.عنه صلى الله عليه و آله :لَعنَ اللّهُ مَن مَثَّلَ بالحَيوانِ . ^۱

۴۶۸۵.عنه صلى الله عليه و آله :الثّالثُ مَلْعونٌ ـ يَعني على الدّابّةِ ـ . ^۲

۴۶۸۶.عنه صلى الله عليه و آله :للدّابّةِ على صاحِبِها سِتُّ خِصالٍ : يَعْلِفُها إذا نَزلَ ، و يَعْرِضُ علَيها الماءَ إذا مَرَّ بهِ ، و لا يَضْرِبُها إلاّ على حقٍّ ، و لا يُحَمّلُها ما لا تُطيقُ ^۳ ، و لا يُكلّفُها مِن السَّيرِ إلاّ طاقَتَها ، و لا يَقِفُ علَيها فُواقا . ^۴

۴۶۸۷.عنه صلى الله عليه و آله :إنَّ الدَّابّةَ تقولُ : اللّهُمَّ ارْزُقني مَلِيكَ صِدْقٍ ؛ يُشْبِعُني ، و يَسْقِيني ، و لا يُحَمِّلُني ما لا اُطيقُ . ^۵

۴۶۸۸.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام عن رسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله أنّه سَمِعَ رجُلاً يَلعَنُ بَعيره ، فقالَ [ صلى الله عليه و آله ] :ارجِعْ ، و لا تَصْحَبْنا على بَعيرٍ مَلْعونٍ ! ^۶

۴۶۸۹.بحار الأنوار :عن اُمِّ كُلثوم ـ في حديثِ وَفاةِ أبيها أميرِ المؤمنينَ عليه السلام ـ : ......... ثُمّ نَزلَ إلى الدّارِ ، و كانَ في الدّارِ إوَزٌّ قد اُهدِيَ إلى أخي الحسينِ عليه السلام ، فلَمّا نَزَلَ خَرَجْنَ وَراءَهُ و رَفْرَفْنَ وَصِحْنَ في وَجْهِهِ ، و كانَ قَبلَ تلكَ اللّيلَةِ لَم يَصِحْنَ ......... ثُمّ قالَ : يا بُنَيّةُ ، بحَقّي علَيكِ إلاّ ما أطْلَقْتِيهِ ؛ فقد حَبسْتِ ما لَيس لَهُ لسانٌ و لا يَقْدِرُ على الكلامِ إذا جاعَ أو عَطِشَ ، فأطْعِميهِ و اسْقِيهِ و إلاّ خَلِّي سبيلَهُ يأكُل مِن حَشائشِ الأرضِ . ^۷

۴۶۸۴.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :لعنت خدا بر كسى كه حيوانى را مُثْله كند .

۴۶۸۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :سومين نفر ملعون است. ـ و مراد حضرت راكب سوم بر پشت حيوان است ـ .

۴۶۸۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :حيوان شش حقّ به گردن صاحب خود دارد : هر گاه از آن پياده شد علفش دهد ، هرگاه از آبى گذشت آبش دهد ، به ناحقّ آن را نزند ، بيشتر از قدرتش آن را بار نكند ، بيشتر از توانش آن را راه نبرد و مدت زيادى روى آن درنگ نكند .

۴۶۸۷.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :حيوانات مى گويند : خدايا! صاحب خوبى نصيب من كن ؛ كسى كه مرا از آب و غذا سير كند و بيش از توانم بر من بار ننهد .

۴۶۸۸.امام صادق عليه السلام :پيامبر خدا صلى الله عليه و آله شنيد كه مردى شتر خود را لعنت مى كند ، فرمود : برگرد ، با شتر لعنت شده همراه ما نيا .

۴۶۸۹.بحار الأنوار :ـ در حديث رحلت امير المؤمنين عليه السلام آمده است ـ: ام كلثوم گفت: ......... آن گاه امام عليه السلام به حياط خانه رفت . در [حياط ]خانه چند غاز بود كه به برادرم حسين عليه السلام هديه شده بود ، غازها دنبال امام عليه السلام به راه افتادند و پَر و بال مى زدند و رو به روى ايشان فرياد مى كردند. تا آن شب چنين سر و صدايى راه نينداخته بودند ......... سپس امام فرمود : دخترم ! به حقّى كه مرا بر توست سوگند، اين حيوانات را آزاد كن . تو چيزى را نگه داشته اى كه زبان ندارد و نمى تواند بگويد گرسنه است يا تشنه . يا آنها را آب و غذا بده، يا آزادشان كن كه از علفهاى زمين بچرند .